[เถรี]

ก่อนอื่นก็ต้องขออภัยญาติโยมทุกท่านด้วย ที่ต้องเลื่อนวันรับสังฆทานช้าลงไป ๑ วัน เนื่องจากว่ามีงานประชุมพระนวกะประจำปี ๒๕๕๒ ของคณะสงฆ์ทองผาภูมิ ซึ่งเขากำหนดในวันที่ ๓๑ ที่ผ่านมาพอดี จึงต้องเลื่อนมารับสังฆทานในวันนี้ กลายเป็นว่าเดือนนี้รับสังฆทานวันเสาร์ที่ ๑ วันอาทิตย์ที่ ๒ และวันจันทร์ที่ ๓ สิงหาคม ถือว่าเป็นข้อผิดพลาด แต่ว่าญาติโยมทั้งหลายคงจะให้อภัย เพราะว่าเป็นเรื่องจำเป็นจริง ๆ

งานคณะสงฆ์เป็นเรื่องของส่วนรวม แสดงออกซึ่งความสามัคคีกลมเกลียวในหมู่สงฆ์ด้วยกัน จำเป็นที่จะต้องไปร่วมงาน โดยเฉพาะวัดท่าขนุนของเรา ในปีนี้มีพระบวชใหม่มากกว่า ๓๐ รูป อย่างไรเสียก็ต้องไปร่วมงาน

สำหรับวันนี้เมื่อญาติโยมทั้งหลายนั่งกรรมฐานแล้ว สิ่งที่ลืมไม่ได้คือลมหายใจเข้าออก เพราะเป็นพื้นฐานใหญ่ ให้ทุกคนหายใจเข้าออกยาว ๆ สักสองสามครั้ง เพื่อระบายลมหายใจหยาบออกไปเสียก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยกำหนดรู้ลมหายใจไปตามปกติ หายใจเข้ากำหนดรู้ตามลมหายใจเข้าไป หายใจออกกำหนดรู้ตามลมหายใจออกมา เมื่อกำลังใจทรงตัวแล้ว ก็ให้ตั้งใจแผ่เมตตาออกไปสู่สรรพสัตว์ทั้งหลายทุกภพ ทุกภูมิ ทุกหมู่ ทุกเหล่า ตั้งกำลังใจว่าเราไม่เป็นศัตรูกับใคร เรายินดีเป็นมิตรกับคนและสัตว์ทั่วทั้งโลก

ในวันนี้มีญาติโยมหลายท่านด้วยกันได้ถวายหน้ากากอนามัย เพื่อป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ ๒๐๐๙ ที่กำลังระบาด การที่ญาติโยมทั้งหลายตื่นตัวในเรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องดี เนื่องจากว่าไข้หวัดใหญ่ ๒๐๐๙ นี้นอกจากจะระบาดได้ง่ายแล้ว ถ้าหากรักษาไม่ทัน โอกาสที่จะเสียชีวิตยังมีสูงอีกด้วย แต่ว่าความตื่นตัวอย่าให้เป็นความตื่นกลัว เพราะว่าความเจ็บไข้ได้ป่วยทุกประเภท เกิดจากเศษของกรรมเก่าที่เราสร้างมาในชาติก่อน ๆ เมื่อถึงวาระที่ผลกรรมนั้นจะสนองในชาตินี้ ผลกรรมเหล่านั้นก็จะแสดงผลทันที ต่อให้ป้องกันขนาดไหนก็ตาม ถ้าวาระมาถึงจริง ๆ ท้ายสุดฝ่ายป้องกันก็ต้องพลาดจนได้ ฝ่ายที่ตามสนองอยู่ก็จะได้โอกาสแสดงผลของกรรมนั้น ๆ

ดังนั้น..การป้องกันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ไม่ควรที่จะกลัวจนเกินไป ถ้าหากรู้จัก "พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส" เราก็มาพิจารณาดูว่า ในเรื่องของความเจ็บไข้ได้ป่วยนั้นเป็นธรรมดาของร่างกายนี้ เมื่อมีร่างกายขึ้นมา ถ้าหากเราบริหารดูแลมันไม่ดี ความเจ็บป่วยก็จะมาเยือนบ่อย โดยเฉพาะถ้าเศษกรรมเก่ามีมากแล้ว ก็ยิ่งเจ็บป่วยบ่อยกว่าคนอื่นเขา ขึ้นชื่อว่าร่างกายที่เต็มไปด้วยความเจ็บไข้ได้ป่วยนี้ เรายังมีความปรารถนาหรือไม่ ถ้าหากว่าเราต้องตายลงไปเพราะไข้หวัด ๒๐๐๙ นี้ เราพร้อมแล้วหรือไม่