[เถรี]

ถาม : พิจารณาความทุกข์ ให้คิดว่าทุกข์ ๆ ๆ หรือคะ ?
ตอบ : แบบนั้นได้แค่ภาวนา ต้องมองให้เห็นจริง ๆ ว่าทุกอย่างเป็นทุกข์

ถาม : เราก็คิดว่า เจอความทุกข์แบบนี้ จบชาตินี้ก็ไปพระนิพพาน ?
ตอบ : คิดแบบคนดู เรามักจะไปเผลอคิดแบบคนเล่น เราดูหนังดูละคร ดูบอลอย่างไร ก็คือดูแบบคนดู แต่ถ้าโดดลงไปเล่นเมื่อไรก็จะเกิดอารมณ์ตามเขา เพราะฉะนั้น..ต้องมีสติควบคุมว่าเราเป็นคนดู ก็คือให้เห็นจริง ๆ ว่าทุกอย่างเป็นทุกข์ แล้วเรายอมรับว่าสภาพทุกข์อย่างนี้มีเป็นปกติ ขึ้นชื่อว่าเกิดมาทุกข์อย่างนี้จะไม่มีสำหรับเราอีก เราขอไปพระนิพพานอย่างเดียว

ฉะนั้น..จะคิดหรือดูให้เห็นทุกข์ ต้องดูแบบคนดู อย่าดูแบบคนเล่น

ถาม : เวลาดูความทุกข์ก็เห็นความทุกข์อยู่รอบตัว ก็คิดว่าทุกข์เพราะเกิดมามีร่างกาย ?
ตอบ : เห็นแค่นั้นแล้วใจยอมรับจริง ๆ ก็พอ

ถาม : แล้วเราก็คิดว่า ขอชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย เข้าพระนิพพานไม่ต้องมาเกิดอีกแล้ว ?
ตอบ : ถ้าใจยอมรับแล้วก็ไม่ต้องพิจารณาให้ลึก คือใจไม่เถียงอีกแล้ว ถ้ายอมรับแล้วก็ใส่ไปเต็มที่เลย ประเภทสักพักหนึ่งก็กลายเป็น "อยาก" แบบนี้ไม่ใช่เบื่อแล้ว

ตอนนี้เห็นทุกข์แล้วเบื่อจริงไหม ? ถ้าเบื่อจริงจะเบื่อยาวไปเลย แต่ถ้าเบื่อไม่จริงเดี๋ยวก็เห็นว่าดีอีก วันนี้ลูกดื้อขึ้นมา โอ๊ย..ลำบากฉิบหายเลย เลี้ยงลูกนี่เป็นทุกข์ พออีกวันลูกทำตัวน่ารัก เออ..มีลูกก็ดีเหมือนกัน ถ้าอย่างนี้แสดงว่าเบื่อไม่จริง ต้องเห็นหน้าลูกแล้วเบื่อได้ทุกวัน

ถาม : เป็นไปตามลำดับของคน ?
ตอบ : เป็นไปตามขั้น ต้องเบื่อก่อน จึงจะอยากหนี แล้วก็หาทางหนี แล้วก็ไปให้พ้น ถ้าไม่เบื่อนี่จะไม่อยากไป