[เถรี]

หลวงปู่คำแสน ผู้เขียนมั่นใจว่าทิพจักขุญาณของท่านนั้นสุดจะประมาณได้ ไม่ใช่ผู้เขียนรู้อารมณ์ใจของท่านหรอก แต่ว่าโดนมาเองจะ ๆ แจ้ง ๆ

คืนหนึ่งผู้เขียนและสหธรรมมิกผู้มีน้ำใจอันเดียวกันกลุ่มหนึ่งได้เข้าไปถวายสังฆทานหลวงปู่ที่ศาลารับแขกหน้ากุฏิ เผอิญว่ายังไม่มีท่านใดแปลกปนเข้าไปมากนัก ปกติพวกเราชอบเจริญมรณานุสติตามพ่อบอก ทำได้หรือไม่ได้ก็ท่องบ่นไว้เสมอว่า "อนิจฺจา วต สงฺขารา ฯลฯ.."

ท่องไปพิจารณาความหมายตามกระแสธรรมไปด้วย ชอบอย่างนี้เหมือนกันทุกคน พอถวายเสร็จหลวงปู่ก็ยิ้มเงยหน้าสง่างามสวยเชียว บอกเราว่า
"เอ้า..หลวงปู่จะให้พรเน้อ ตั้งใจรับพรเน้อ"
พวกเราก็ยิ้มพริ้มหน้า สงบใจฟังท่านยะถา สัพพี เปล่า....แทนที่จะยะถา ท่านกลับยิ้มแป้นเอ่ยพรว่า
"อนิจฺจา วต สงฺขารา อุปฺปาทวย ธมฺมิโน อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺชนฺติ เตสงฺวูปสมโม สุโข เน้อ"

พวกเรานี่ฮือกันเลย บางคนก็โฮ หญิงก็มีกรี๊ดแบบสุภาพ โธ่เอ๋ยพระคุณของลูกหลาน ช่างแจ้งแทงตลอดเข้าไปในก้นบึ้งสันดานของลูกเชียวหนอ ตาที่มองหลวงปู่เหมือนจะกินหลวงปู่ กลืนเข้าไปเก็บไว้ไม่ให้กลับวัดดอนมูลเลย ท่านก็ยิ้มชอบใจ สายตาท่านก็ยิ้มได้พูดได้ เราผู้หยาบช้าก็ยังสามารถดูสายตาท่านออก มันเป็นภาษาบุญบารมี ที่ท่านบอกว่า
"ฉันรักพวกเธอ รักมาทุกชาติ รักและเลี้ยงดูมานานแสนนาน เธอรู้หรือไม่"

โธ่ รู้สิครับ รู้สิเจ้าค่ะ เจ้าประคุณของลูก ไม่ยอมเช็ดน้ำตากันเลย อยากให้มันออกมามาก ๆ ไหลให้นานแสนนาน นานสมกับความเกี่ยวเนื่องกันด้วยสายใยบารมี ย้อนนับชาติไม่ได้