[เถรี]

ครั้งหนึ่งผู้เขียนไปงานเข้านิโรธสมาบัติของหลวงปู่ชุ่ม วัดวังมุย ทีนี้ผู้เขียนก็ไปจัดผ้าไตรในพระอุโบสถวัดวังมุย ขณะนั้นหลวงปู่ชุ่มกำลังนั่งเสลี่ยงออกจากที่บำเพ็ญเพียร พ่อคอยหลวงปู่ชุ่มบนกุฏิ หลวงปู่คำแสนก็นั่งคอยอยู่ในโบสถ์องค์เดียว ตอนนั้นท่านแหงนหน้ามองฟ้าฉ่ำละอองฝน ยิ้มสงบสุข ยิ้มเย็นเหมือนละอองฝน ท่านพูดขึ้นว่า
"เอ้อ..ท่านมหาวีระ นี่บุญท่านมากล้นเน้อ ไปทางไหนมันหนาแน่นฝาคั่ง บนพื้นดินลูกศิษย์แน่นล้นหลาม บนฟ้าเทวดาพรหมก็ตามโมทนาแน่นฟ้าเต็มจักรวาล"

ผู้เขียนวางจีวร ก้มกราบรับคำหลวงปู่ ใจที่มุ่งมั่นไปงานหลวงปู่ชุ่มออกนิโรธสมาบัติเคยชุ่มชื่นกระชับอารมณ์ มาหลายวันแล้ว แต่บัดนี้นั่งมองหลวงปู่คำแสนรำพึงถึงพ่อ ใจเรามันคลาย มันเบา นึกอยู่ในใจว่า เออนี่..กูจะเอาอย่างไรอีกหนอ มีพ่อผู้แม้พรหมเทพโมทนาทุกสถานที่ย่างบาทไป แม้พระอรหันต์ผู้เลิศอภิญญาผ่องใสก็ยังยอมรับนับถือ นี่กูมางานหลวงปู่ชุ่มหรืองานพ่อกันแน่หนอ