[เถรี]

อาตมาเองทุ่มเทให้กับการปฏิบัติตั้งแต่อายุ ๑๖ ปี ถึง ๒๕ ปี แทบจะไม่พูดกับใครเลย ครั้งแรกที่พูดเพราะว่าจำเป็น ได้ยินครูฝึกมโนมยิทธิตอบปัญหาลูกศิษย์ แล้วอาตมารู้ว่าตอบผิด ถ้าผิดแบบนี้เดี๋ยวเสียหายกันใหญ่ ด้วยความที่ไม่คิดจะพูดกับใครก็จำเป็นต้องพูด ขอแทรกเข้าไปในวง บอกกับพี่ ป้า น้า อาว่า “ขออนุญาตคุยด้วยครับ” ป้าน้อย (กานดา อมาตยกุล) บอกว่า “ไอ้หนู ข้าคิดว่าชาตินี้แกจะไม่ยอมพูดกับใครแล้ว”

ถ้าไปมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นก็เสียเวลาคุย เพราะว่าเราต้องอยู่กับการภาวนา พอไปคุยก็อาจจะหลุดได้ พวกเราทำอะไรก็หลุดได้ แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีประสบการณ์ จิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก แทบจะผูกคอตาย ทำมาดี ๆ พังอีกแล้ว แต่ทำใหม่ก็พังอีก เพราะอะไร..? ไม่เคยคิดหาสาเหตุ..เพราะว่าเรายังไม่เข็ด ถ้าเข็ดก็ต้องรู้จักระวัง..!