[เถรี]

เมื่ออารมณ์ใจเริ่มทรงตัวก็ให้เราตั้งใจว่าจะภาวนานานเท่าไร จะเอาสัก ๒๐ นาที ๓๐ นาที ๑ ชั่วโมง หรือ ๒ ชั่วโมง เป็นต้น

ถ้าสภาพจิตเราก้าวเข้าสู่ปีติ มีความอิ่มเอิบ ไม่เบื่อไม่หน่ายในการปฏิบัติ ก็ต้องกำหนดเวลาเอาไว้ว่าจะไม่ให้เกิน ๑ ชั่วโมงหรือ ๒ ชั่วโมง เพราะว่าการปฏิบัติสมาธิภาวนา ถ้าเรายังไม่มีความคล่องตัว ไม่สามารถกำหนดการเข้าออกสมาธิได้ทันทีที่ต้องการ ถ้าเรารู้สึกว่าอารมณ์ใจวันนี้ทรงตัว แล้วก็โหมไปภาวนามาก ๆ ทีหนึ่ง ๔-๕ ชั่วโมง วันต่อ ๆ ไปเราจะทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าสภาพจิตที่เหนื่อย ที่เครียดจากการภาวนาวันก่อน ทำให้เราเกิดความฟุ้งซ่านรำคาญ ไม่สามารถเข้าสู่สมาธิภาวนาได้อีก

เมื่ออารมณ์ใจทรงตัว จึงต้องกำหนดเวลาว่า เราต้องการภาวนาเป็นระยะเวลาเท่าไร ส่วนหนึ่งก็เพื่อป้องกันการที่สมาธิเข้าถึงระดับลึก ถ้าสมาธิเข้าถึงระดับลึกแล้ว เราไม่ได้กำหนดว่าจะภาวนาเท่าไร บางทีผ่านไปครึ่งวันหรือวันหนึ่งก็ไม่รู้ตัว

เมื่อสมาธิทรงตัวแล้ว ก็ให้ทุกท่านตั้งใจแผ่เมตตาไปสู่สรรพสัตว์ทั้งหลาย ตั้งความหวังดี ปรารถนาดีว่า เขาทั้งหลายเหล่านั้นเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตายของเรา เรารักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร คนอื่นและสัตว์อื่นก็รักสุขเกลียดทุกข์แบบนั้น เราจึงควรเมตตาต่อเขาด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ