[คิมหันต์]

“ทูนขิ่น” ควบรถกระบะเก่างั่กสนิมร่วงกราวมารับ มันจะเอาไอ้ที่ใหม่หน่อยไม่ได้หรืออย่างไรวะ..? อาตมา ท่านนาวิน ท่านพร กับโปไล ขึ้นไปเบียดกันอยู่บนไอ้เฒ่า เข้าไปถึงตลาดก็ต้องตกใจ แม่เจ้าโว้ย..! ทูนขิ่นมันขนคนมาจากไหนขนาดนี้ หนึ่ง สอง สาม สี่…สิบสามคน รวมทั้งคนขับที่ชื่อ “โกนี” ด้วยก็สิบเก้าคน..!

คราวนี้จัดระเบียบเข้าไปเถอะ คนสิบเก้าคนมันก็ต้องขี่คอกันไปอยู่แล้ว นี่ยังของอีกตั้งเท่าไรอยู่นั่น ในที่สุดท่านพรต้องระเห็จขึ้นไปประดิษฐานบนหลังคารถเป็นพระประธานชั่วคราว อาตมากับท่านนาวินนั่งงอก่องอขิงอยู่หน้ารถ เพราะตรงที่วางเท้าเขายัดโทรทัศน์เข้าอีกเครื่อง เต็มพอดีเลย..!

ค่าโดยสารคนละ ๕๐๐ บาทไทย ส่งถึงวัดหนองบัว ฆราวาสต้องจ่ายค่าผ่านทางเพิ่มอีกคนละ ๒๐๐ บาท ทูนขิ่นซื้อรถคันนี้มาราคา ๗๐๐,๐๐๐ จั๊ต มันกะถอนทุนเที่ยวเดียวเลยมั้ง ? ถามดูถึงรู้ว่าแพงตรงป้ายอนุญาตวิ่งโดยสารนี่แหละ ลำพังตัวรถรุ่นนี้แล้ว ยกให้คนไทยปลูกสะระแหน่ยังไม่มีใครเอาเลย..!

โกเต็งเอาเงินที่ไปแลกมาให้ ได้ดีกว่าท่านพรหน่อย บาทละ ๖.๑๐ จั๊ต รวมแล้วอาตมามีเงินตั้ง ๕๔,๙๐๐ จั๊ตแน่ะ น่ารวยเนอะ...แล้วนี่แลกเป็นเงินพม่าหมด ทูนขิ่นมันจะรับหรือเปล่า? “รับครับ..ขอสามพันจั๊ต..” เจ้าของรถตาเอกยิ้มกว้างขวาง ก่อนที่จะไล่เก็บเงินผู้โดยสารอื่น ๆ จนครบ ไม่เปิดโอกาสให้ใครเปลี่ยนใจเลยนะเอ็ง..!

วันเดินทางมีแม่ออกกงซุ่ยกับลูกแมวมาส่ง

โกนีเป็นคนขับ ฝีมือร้ายกาจไม่เบา แค่ออกตัวก็เกือบเหยียบหมาแบนซะแล้ว เจ้าหมานั่นกระโจนสุดตัวลงป่าข้างทางแบบใจหายใจคว่ำ โกนีแปลว่าพี่แดง นี่อาตมาหนีคนขับชื่อแดงไม่พ้นซีน่า...ไปได้ประมาณ ๒ ไมล์ ถนนกลายเป็นฝุ่นตลบอบอวล โกนีเลี้ยวเข้าไปในขนส่งซึ่งตรวจทั้งรถและคนที่เข้าออก...

มาเป็นคันแรกตอนเก้าโมงเช้า แต่เจ้าหน้าที่ท่านยังไม่มีอารมณ์ทำงาน ต้องรอจนกว่าพระคุณท่านจะมีอารมณ์ก็เพลพอดี ทูนขิ่นบ่นพึมพำว่า นึกว่าจะไปให้ถึงวันนี้ สงสัยต้องค้างคืนกลางทางซะแล้ว...ระหว่างที่รออยู่นั้น บรรดารถโดยสารที่ไปยังเส้นทางต่าง ๆ พากันมาต่อคิวยาวเหยียด แต่ละคันไม่มีใครคนน้อยกว่าคันของเราเลย มากกว่าทั้งนั้น..!

เจ้าหน้าที่เรียกทุกคนลงไปสัมภาษณ์ ว่าจะไปไหน? ไปกี่คน? ไปทำไม? ฯลฯ อาตมาตั้งจิตระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พรหม เทวดา มีหลวงพ่อฤๅษีลิงดำเป็นที่สุด เห็นหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค มาในลักษณะพระสงฆ์ หนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวทีเดียวเชียว กราบเรียนถามท่านว่า “หลวงปู่มาทำไมครับ?” “อ้าว…ก็บ้านข้านี่หว่า..!” เกือบไล่เจ้าของบ้านซะแล้วไหมล่ะ..!

“หลวงปู่เกิดที่นี่ด้วยหรือครับ?” “นับไม่ถ้วนเชียวลูก.. พระโพธิสัตว์ต้องขยันเกิดเป็นธรรมดา ยิ่งประเทศพม่าเป็นเขตพระพุทธศาสนา ยิ่งต้องเกิดมาก..” สบายอาตมาไปซิ…มากับเจ้าของบ้านจะไปกลัวใคร กราบขอบารมีหลวงปู่ช่วยสงเคราะห์ ให้ผ่านด่านทหารทุกด่านโดยสะดวกด้วยเถิด...

เจ้าหน้าที่เป่านกหวีดเรียกผู้โดยสารทุกคนมาขึ้นรถ ตรวจเช็กอีกรอบว่ามีใครเกินมาหรือเปล่า ? อาตมานั่งหัวโด่อยู่มันไม่ถามอะไรซักคำ พอตรวจเสร็จสั่งให้ออกรถ โกนีซิ่งพรวดทันทีเพราะเสียเวลามามากแล้ว ไปได้ไม่ไกลก็เลี้ยวขวาเข้าปั๊มน้ำมันยี่ห้อคุ้น ๆ ตาพิกล เฮ้ย...ยังไม่ถูกก๊อดซิลล่ากินหมดอีกหรือนี่ ? ข้ามมาลงทุนถึงฝั่งนี้เชียวนะ นึกว่าแค่ซื้อแก๊สจากยานาดากับเยตะกุนเท่านั้นซะอีก...

ออกจากปั๊มนิดเดียวก็เจอด่านทหาร ทูนขิ่นวิ่งเอาใบผ่านไปให้ประทับตรา แล้วเขาเปิดด่านให้ไปง่าย ๆ จนท่านนาวินเอ่ยด้วยความประหลาดใจว่า “ปกติมันจะให้ทุกคนลงจากรถ เรียกบัตรประจำตัวและใบสุทธิพระไปตรวจบันทึกไว้หมด ถามด้วยว่าจะไปไหน คราวนี้ไม่ยักตรวจและถาม..?” ขืนตรวจผมก็เสร็จซิครับ ปล่อยให้เป็นภาระของหลวงปู่ท่านเถอะ ผ่านได้ง่ายเท่าไรก็สบายเราเท่านั้น...

ถนนเป็นทางฝุ่นหนาเกือบคืบ รถวิ่งไปเลื้อยไปอย่างกับงู แต่โกนีซะอย่าง ผ่านตลอดทุกภูมิประเทศ ซ้ำยังบอกอย่างครึกครื้นในอารมณ์เป็นที่ยิ่งว่า “ม่ายปินร่าย ม่ายปินร่าย จายยิน…ยิ้น…” ผ่านบ้านยูวาติ๊ด บ้านจงกุย บ้านจอปุลุ จนมาถึงหมู่บ้านโทรม ๆ ทำด้วยไม้ไผ่มุงแฝกเป็น แถวยาวเหยียด เข้าไปให้ทหารมอญตรวจบ้าง...