[เถรี]

"สมัยก่อนเขามีภาษิตว่า ‘ลูกผู้ชายลายมือคือขุมทรัพย์’ เพราะว่าสมัยก่อนถ้าลายมือสวย ส่วนใหญ่จะได้ทำงานอำเภอ ทำหน้าที่เป็นเสมียนจดบันทึก ถ้าเป็นยุคออเจ้าเขาเรียกอาลักษณ์ มีหน้าที่เขียนหนังสือ บันทึกหนังสือ เขียนตราตั้งต่าง ๆ ที่ได้รับพระราชทาน

ก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะมีฟอนต์หนังสือต่าง ๆ ตราตั้งยังเขียนด้วยมืออยู่ ที่เขาเรียกลายมืออาลักษณ์ ลายมืออาลักษณ์คืออะไร ? ก็คือฟอนต์ DSN ลายไทยแบบนั้นเลย มาระยะหลังนี้พวกฟอนต์หนังสือต่าง ๆ ออกมา ๕๐-๖๐ อย่าง ก็เลยทำให้ลายมือพวกนี้หมดความจำเป็น เพราะว่าใช้ Print เอาได้ แล้วก็จะผิดพลาดตรงไม่รอบคอบในการแก้ไขบางส่วนเท่านั้น ข้อมูลอื่นไม่ต้องเขียนใหม่ พิมพ์ลงไปเลย แก้แต่ชื่อเท่านั้น

ถ้าอย่างสัญญาบัตรที่พระราชทานให้พระครูหรือเจ้าคุณ ก็จะต่างแค่ชื่อกับวัด นอกนั้นข้อมูลเดียวกันหมด ‘ขอพระคุณท่านโปรดรับภาระธุระในพระพุทธศาสนา เมตตาอบรมสั่งสอนพระภิกษุสามเณรและผู้ที่อยู่ใต้ปกครอง’ ข้อมูลเดียวกันหมด ก็เลยทำให้ยุคสมัยเปลี่ยน ค่านิยมก็เปลี่ยน

สมัยก่อนลายมือคือขุมทรัพย์ ถ้าลายมือสวยอย่างไรคุณก็ไม่ตกงานแน่นอน แต่สมัยนี้ลายมือไม่มีประโยชน์ สำคัญตรงใครจิ้มเร็วกว่า จิ้มให้ถูก ๆ หน่อย ส่วนใหญ่เขียนกันผิดเยอะมาก ถ้าหากว่าใครคิดว่าอยากฝึกภาษาไทยให้ถูก ก็ไปเข้าเว็บวัดท่าขนุน ถ้าไม่โดนจับเข้าห้องเย็นไปเสียก่อนเดี๋ยวก็เก่งเอง เว็บวัดท่าขนุนเข้าไปถ้าผิดแม้แต่ตัวเดียวจะมีคนแจกใบแดง ถ้าไม่แก้ไข ๓ วันมีการเตือน เตือนแล้วไม่แก้ ก็โดนแช่แข็ง ๓ เดือน ห้ามเข้าไปเล่น"