[ลัก...ยิ้ม]

เรื่องนี้เหลือเชื่อจริง ๆ แต่บังเกิดกับข้าพเจ้าจริง ๆ เช่นกัน แสดงให้เห็นว่า จิตที่ฝึกฝนดีแล้วจนบังเกิดอภิญญา แล้วก็จะสามารถแสดงอภิญญาได้ นั่นเป็นความจริง

อย่างเช่น พระพุทธองค์เสด็จขึ้นไปโปรดพระพุทธมารดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แล้วเสด็จลงทางบันไดแก้ว มีเทวดามาส่งเสด็จลงสู่โลกมนุษย์ พระองค์ได้แสดงฤทธิ์เปิดให้มนุษย์และเทวดามองเห็นกันได้เป็นต้น

ในปัจจุบัน หลวงพ่อยังแสดงให้เห็นเป็นประจักษ์ จะไม่เชื่ออย่างไร? ท่านตอบว่า "ไม่ยากเย็นอะไร เพียงเล่นแร่แปรธาตุ กำหนดธาตุทั้ง ๔ ได้ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ เจริญกสิณฌานจนบังเกิดวสี โดยกำหนดกสิณธาตุก็ทำได้แล้ว" อย่ากลัวเลยทุกคน ฝึกจนถึงที่สุดแล้วก็ทำได้ทั้งนั้น

ดูทีวีสิ ทำได้อย่างไร? วิทยุ ดาวเทียม ทำได้อย่างไร? ภาพลอยมาจากไหน? เมื่อมีเครื่องส่ง ก็ต้องมีเครื่องรับ ไม่มีเครื่องรับก็ลอยอยู่อย่างนั้น จริงไหม? ท่านบอกข้าพเจ้าสร้างเครื่องรับสิ เหนือกว่าเครื่องรับทีวี เครื่องทีวีเป็นของหยาบ ก็ได้หยาบ ๆ

แต่เครื่องรับในจิตเป็นของละเอียด รับภาพจากอดีตของทุกคนตามกระแสกรรม รับภาพจากปัจจุบันอันเป็นผลจากอดีตมาสู่ชีวิตเรา รับภาพในอนาคตอันเป็นผลของปัจจุบัน เครื่องรับในจิตจะรู้ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของบุคคลได้ เพียงแต่เราสร้างพลังอำนาจจิตให้ได้เท่ากันหรือรู้จักกฎหรือไม่?

เหมือนผู้รู้จักกฎของเครื่องรับส่งทีวี หากปฏิบัติตามกฎได้ก็จะปรากฏได้ หากค้นพบเพิ่มก็จะมีวิวัฒนาการก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ หากใครสามารถค้นพบกฎต่าง ๆ ในธรรมชาติ ก็จะนำมาใช้ประโยชน์ได้ มาสร้างความสนุกสนาน ทำให้หลงใหลในวัตถุจนลบกฎธรรมชาติที่ละเอียดอ่อนของจิต ที่ทำได้มากกว่า รู้ได้มากกว่า มีประโยชน์มากกว่า สามารถสร้างสันติธรรมของโลกได้ สันติสุขทั้งมวลมนุษยชาติให้บังเกิดขึ้น โลกจะน่าอยู่ น่าชื่นชมมากขึ้น น่าศึกษา น่าทดลอง แต่ก็ถูกปฏิเสธเสียก่อน น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสพบมหัศจรรย์ของโลกใบนี้ ที่ได้สร้างมหาบุรุษเอกของโลก คือ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ปลดเปลื้องทุกข์ของสัตว์โลก ทั้งบังเกิดผู้มีความรู้ ความสามารถอีกไม่น้อย สร้างนักบริหารที่เก่งกล้ามาแล้วเหลือคณานับ

ทั้งสร้างบุคคลผู้ทำลายล้างสันติของโลกอย่างมากมาย มีทั้งดีและไม่ดีผสมปนเปกันไป น่าที่จะเป็นแบบให้เลือกสรร แยกแยะอะไรดีจากบุคคลที่ดี สร้างประโยชน์สุขให้กับสังคม เหมือนใช้ตะแกรงร่อนเม็ดทราย หาทรายที่ต้องการ มีคำกล่าวที่ว่า “สิ่งแวดล้อมมันเน่า บัวที่ไหนเล่าจะโผล่” ในตัวเราก็ดี สังคมชุมชนก็ตาม หากมีแต่สิ่งไม่ดี สังคมชุมชนนั้นจะไม่ดีมีแต่ความเดือดร้อน หวาดระแวง ความสงบก็จะไม่เกิด หากตัวเราเต็มไปด้วยสิ่งแวดล้อมภายในจิต ที่ถูกกามคุณทั้งห้าครอบงำ มีนิวรณ์ห้าเข้าครองจิตแล้ว จะค้นพบความสุขนั้นหาไม่ได้เลย หาไม่พบหรอก

เมื่อจิตมันมืดมัว เศร้าซึม หมกอยู่กับกิเลส ตัณหา ราคะ สติไม่แข็งพอ มันแข็งเหมือนกัน แต่แข็งอยู่เป็นสหชาติกับจิตที่มัวเมา เลยเมาอารมณ์ทั้งวันทั้งคืน สิ่งแวดล้อมในจิตไม่ดี ความคิดก็ย่อมไม่ดี กลายเป็นภัยต่อตัวเองต่อสังคมไปเรื่อย ๆ หากเราช่วยสังคมไม่ได้ ขอให้ได้ช่วยตัวให้พ้นจากบ่วงกรรมทั้งหลาย อย่างน้อยก็ทำความสุขให้ตนเอง ก็ประเสริฐแล้ว คิดได้แค่นี้ก็พ้นอบายภูมิแน่นอน