[วาโยรัตนะ]

คืนสุดท้ายก่อนเดินทางกลับ กระผมและพระอาจารย์เผื่อนได้พักที่บ้านโยมคุณอาคนเก่า หลังจากฉันเช้าเป็นการเรียบร้อยช่วงประมาณ ๑๑ น. โยมหม่อมก็ขับรถป้ายแดงมารับ อานิสงส์ในการปฏิบติธรรมและอำนวยความสะดวกให้กับพระภิกษุ (อันนี้คงไม่ใช่กระผมนะครับ หมายถึงพระอาจารย์เผื่อนท่านครับ) มันแรง "ทำดีได้ดี" สมดั่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ตรัสสอนไว้เป็นธรรมอันประเสริฐจริงแท้แน่นอน

หลังจากนั้นพระอาจารย์เผื่อนท่านก็พาไปแวะเอาซองกฐินที่บ้านของท่าน บรรยากาศติดกับป่าชายเลนทำให้กระผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า ใกล้ ๆ กรุงเทพก็มีทะเล ทะเลจริง ๆ ไม่ใช่สวนสยามนะครับ หลังจากนั้นท่านก็เมตตาเจิมรถให้โยมหม่อม นับเป็นพระเมตตาของท่านเป็นอย่างยิ่ง งานนี้เล่นเอาโยมหม่อมยิ้มหน้าบานไปหลายวัน

โยมแม่ของพระอาจารย์เผื่อนท่านชราภาพมากแล้ว ก่อนกลับกระผมและโยมหม่อมได้เห็นภาพประทับใจที่สุดอีกภาพหนึ่ง เมื่อพระอาจารย์ท่านร่ำลา โดยท่านก้มกราบลงแทบเท้าโยมแม่ของท่านด้วยความเคารพยิ่ง มันสะท้อนให้กระผมเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง คิดถึงโยมแม่ของกระผมเองอย่างจับใจที่สุด แม่คือพระอรหันต์ของลูก ภาพพระอาจารย์กราบโยมแม่นั้นยังประทับใจกระผมไม่รู้ลืม

"พระดี" เขาวัดกันที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำ นับเป็นบุญของกระผมที่ได้รับความเมตตาจากพระอาจารย์เผื่อนท่าน ถึงจะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ที่ได้รับการสั่งสอนจากท่าน แต่นับเป็นบุญของกระผมอย่างยิ่ง สาธุ กระผมขอกราบแทบเท้าพระอาจารย์เผื่อนด้วยความเคารพยิ่งขอรับ