[เถรี]

"ตอนแรกตัวเท่านิ้วชี้ ตาก็ยังไม่ลืม สะดือก็ยังไม่หลุด ต้องค่อย ๆ เอานมหยอดทีละตัว ๆ เลี้ยงพวกนี้ให้ใช้นมจืดนะ อย่าไปใช้นมหวาน ผ่านไปอาทิตย์เดียวตัวโตเท่ากล้วยหอมได้ โตเร็วจริง ๆ เลย คราวนี้ก็แย่งกันกินอุตลุด ทั้งที่ยังไม่ลืมตานั่นแหละ พอได้กลิ่นนมก็วิ่งกรูกันเข้ามา ต้องใช้วิธีจับมา บีบเข้าปากตัวละหลอดอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ใช้วิธีนี้แล้วเดี๋ยวแย่งกัน และจะกัดกัน

จนกระทั่งลืมตาแล้วสามารถกินเองได้ ก็เทนมใส่จานให้เลียกินกันเอง พวกนี้ถึงเวลากินอิ่มก็นอนผึ่งพุงหลับทั้งวัน ตื่นขึ้นมาเมื่อไรก็วิ่งมากินอีก อาหารหลัก ๆ ได้แก่ กล้วย มะละกอ เนื้อไก่ แต่เนื้อไก่จะให้แค่ ๒ มื้อเท่านั้น

ที่น่าขำก็คือ พระต้องฉันต้มตีนไก่ แต่ว่าอีเห็นกินเนื้ออกไก่ ตอนนั้นราคากิโลละตั้ง ๗๐ บาท ซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้ ใกล้เวลาอาหารก็ต้องเอามาแช่น้ำให้หายเย็นแล้วหั่น นึกแล้วก็อนาถใจ พระต้องฉันมาม่า แต่อีเห็นกินไก่ทั้งตัว..!

ช่วงนั้นไปไหนก็ต้องหิ้วตะกร้าใส่ไปด้วย ช่วงรับสังฆทานใหม่ ๆ ที่บ้านอนุสาวรีย์ก็เหมือนกัน พวกนี้กระโดดขึ้นหัวขึ้นหู วิ่งวุ่นไปหมด ยิ่งค่ำก็ยิ่งคึก

อีเห็นเป็นสัตว์หากินกลางคืน ตอนแรกเอากระดิ่งผูกให้ ปรากฏว่าปล่อยแล้วไปไม่รอด หิวโซกลับมาทุกที จนกระทั่งนึกได้ว่า การเอากระดิ่งไปผูกคอเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ทำให้พวกเขาหากินไม่ได้ เพราะเวลาวิ่งจะมีเสียงกรุ๊งกริ๊ง สัตว์ที่ไหนจะอยู่ให้ล่าเล่า ? จึงต้องเอากระดิ่งออก

ได้แต่บอกชาวบ้านว่า ถ้าเห็นอีเห็นมาหากินใกล้ ๆ คน เวลาส่องไฟแล้วไม่หนี ให้คิดว่าเป็นของวัดไว้ก่อน ด้วยความที่เลี้ยงตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ ก็เลยตัวโตขนาดหมาย่อม ๆ พวกลูกสัตว์นี่ถ้าเราอัดอาหารให้เต็มที่ จะโตมากเป็นพิเศษ"