[เถรี]

โดยเฉพาะในส่วนของมโนมยิทธิ ที่ท่านให้ซักซ้อมอยู่เสมอ ถ้ายังไม่สามารถเป็นหมอดูได้ ไม่ถือว่าได้มโนมยิทธิ คำว่าเป็นหมอดูในที่นี้ ท่านสอนวิธีรักษาอารมณ์ว่า อย่าเผชิญหน้ากับคนถาม เพราะว่าเวลาเขาซักถามมาก ๆ บางทีเราเกิดอารมณ์ขึ้นมา หงุดหงิดบ้าง โกรธบ้าง เขาถามไม่รู้จักแล้วจักเลิก สมาธิจะคลายตัว แล้วก็ทำให้ทิพจักขุญาณมัวลง ทำให้ผิดพลาดได้ง่าย

ดังนั้น...ถ้าใครจะทดสอบมโนมยิทธิด้วยการเป็นหมอดู ก็ต้องซักซ้อมกันบ่อย อาตมาเองโดนหลวงพ่อท่านสั่งให้ไปนั่งข้างถนน หลับตาลงทำใจสบาย ๆ พอได้ยินเสียงรถที่วิ่งมา ให้บอกว่ารถที่วิ่งมาคันนี้สีอะไร เรา จะได้รับคำตอบเดี๋ยวนั้นเลย แล้วเราก็ลืมตาดู แต่ต้องเป็นวัดท่าซุงสมัยที่รถเมล์ยังวิ่งผ่านหน้าวัดอยู่ รถบัสยังวิ่งผ่านหน้าวัดอยู่ ต้องข้าม "เท้ง" ที่ตรงมโนรมย์ ถ้าเป็นสมัยนี้ไม่ได้หรอก หลับตาลงไม่ทันจะลืมก็ผ่านมา ๘ คัน ๑๐ คันแล้ว

หลังจากนั้นพอถูกสัก ๘ ใน ๑๐ ท่านก็ให้เพิ่มรายละเอียดว่ารถสีอะไร คนนั่งมากี่คน พอตรงไหนถูกให้จำไว้ว่าเราวางอารมณ์อย่างไร ตรงไหนผิดไม่ต้องจำ เราก็จะจำได้ว่าอารมณ์อย่างนี้ ๆ ถึงจะถูก พอจำได้ต่อไป เรากำหนดอารมณ์ใจลักษณะอย่างนั้น เราก็จะได้รายละเอียดเพิ่มขึ้นอีกว่ารถมาสีอะไร คนนั่งมากี่คน ผู้หญิงกี่คน ผู้ชายกี่คน แต่ละคนใส่เสื้อผ้าสีอะไร จนกระทั่งท้ายสุด กระทั่งเลขทะเบียนอะไรก็บอกได้

ในส่วนนี้คือส่วนที่หลวงพ่อท่านเคี่ยวเข็ญมา แล้วก็ต้องมีลูกศิษย์ที่บ้าพอที่จะทำตามที่ท่านบอก ไม่อย่างนั้นแล้วท่านบอกให้ไปนั่งข้างถนน ก็จะไม่มีใครที่กล้าจะไปนั่งอย่างนั้น เพราะอายคนอื่นเขา อย่าลืมว่าถ้าอายจะไม่ได้วิชา แต่ว่าถ้าไปทำกรุณาอย่าบอกใคร อาตมาสมัยนั้นกองเชียร์เยอะ พอถึงเวลาเสียงรถมาสีอะไร ตอบว่าสีฟ้า เป็นรถกระบะ ลืมตาขึ้นมาใช่ ด้านกองเชียร์ก็ตบมือเฮกันลั่น สมาธิดีแค่ไหนก็พังหมด ต้องไปตั้งหลักกันอยู่พักใหญ่ กว่าที่สมาธิจะทรงตัวได้เหมือนเดิม

ในส่วนนี้เป็นเทคนิคของการฝึกอย่างหนึ่ง ที่พวกเราทุกคนในวัดในช่วงนั้น ต่างคนต่างจะมีเทคนิคเฉพาะตัว ซึ่งอาตมาเองก็ได้รับคำแนะนำจากหลวงตามามากต่อมากด้วยกัน เพราะฉะนั้น...ถ้าหลวงตามีวิธีอะไรบอกให้ลูกหลานปฏิบัติได้สะดวก ๆ ง่าย ๆ เป็นเทคนิคในการเข้าถึงธรรม หรือเข้าถึงวิชาความรู้ นิมนต์โปรดแนะนำด้วยครับ ...(ฮา)...