[เถรี]

ความทุกข์ทั้งหลายมีเพิ่มมากขึ้น เพราะว่าเราต้องศึกษาเรียนรู้ พยายามหัดพูด เป็นคำบ้าง ไม่เป็นคำบ้าง กว่าที่จะสื่อสารความในใจให้กับคนอื่นอย่างชัดเจนได้ ก็ใช้เวลาหลายปี แล้วยังต้องเล่าเรียนหนังสือ ต้องลำบากเดือดร้อน ตื่นแต่เช้า ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย หลับคอพับคออ่อน กว่าที่พ่อแม่จะส่งไปถึงโรงเรียน

ต้องศึกษาเล่าเรียนด้วยความยากลำบาก บางวิชาก็เป็นสิ่งใหม่ที่เราไม่คุ้นเคย ถึงเวลาการบ้านก็ไหลมาเทมา ยังต้องกระทบกระทั่งกับเพื่อนอีก เมื่อกลับบ้านมา เหนื่อยยากลำบาก แทบอยากจะสลบไสลลงไป แต่ว่ายังมีการบ้านมากมายให้เราต้องทำ มีแต่ความทุกข์อยู่ตลอดเวลา เราอาจจะเรียนเก่ง ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ไม่หนักมากนัก

แต่พอเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นหนุ่มสาว เราก็ไปรักไปชอบเพศตรงข้ามอีก ทันทีที่รักเขาก็ทุกข์แล้ว เพราะเกรงว่าเขาจะไม่รักตอบบ้าง เกรงว่าคนอื่นจะมาแย่งชิงไปบ้าง ต้องคอยติดตาม ต้องคอยสืบข่าว ต้องคอยดูว่าเขาต้องการอะไร ชอบใจสิ่งใด แล้วหามาสนองความต้องการของเขา

ถือเสียว่าเราท่านทั้งหลายเป็นคนโชคดี เรียนจบมาโดยไม่ยากลำบากนัก รักใครเขาก็รักตอบ ไม่โดนกีดกันจากผู้ใหญ่ เมื่อถึงเวลาหางานหาการทำเป็นที่มั่นคงได้ เราก็ได้แต่งงานตามที่ปรารถนา แต่คราวนี้ความทุกข์หนักก็ถาโถมเข้ามา ตอนอยู่คนเดียว เราจะไม่กินสักมื้อสองมื้อก็ได้ แต่ตอนนี้มีคู่ครองแล้ว เขาหิวก็เหมือนกับเราหิวด้วย เมื่อถึงเวลาก็ต้องหาให้กิน เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ก็ต้องห่วงต้องใย ต้องคอยรักษาพยาบาล คอยพาไปหาหมอหายา

แล้วยังต้องมีเจ้าตัวเล็ก ๆ ขึ้นมาอีก จากความทุกข์แค่ตัวเอง ก็กลายเป็นทุกข์เพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่า เพราะว่าถึงเวลาก็ต้องอดตาหลับขับตานอน มาคอยดูแลเจ้าตัวจ้อย คอยเลี้ยงดูจนกว่าจะเติบใหญ่ขึ้นมา ตัวเราเองก็ก้าวเข้าไปสู่ความชราอยู่เรื่อย ๆ ยังคงหิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ต้องถ่ายหนักถ่ายเบา เจ็บไข้ได้ป่วย ต้องรักษาพยาบาล ร่างกายสกปรก ต้องคอยดูแลชำระสะสางอยู่เสมอ ร่างกายแก่ลงไปทุกวัน

ความทุกข์ต่อให้เท่าเดิม ก็เหมือนกับทุกข์มากกว่าเดิม เพราะว่าเราไม่สามารถที่จะจัดการกับทุกข์ได้ดีเหมือนช่วงที่ยังหนุ่มสาวอยู่ จนกระทั่งท้ายสุด ความทุกข์บีบคั้นถึงที่สุด ร่างกายก็แตกก็ดับไป..!

เราจะเห็นว่าตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา จนหลับตาลงไป ไม่มีขณะไหนเลยที่เราเป็นสุขอย่างแท้จริง เพราะว่าความสุขนั้น ความจริงก็คือความทุกข์ที่โดนบดบังด้วยอารมณ์อื่น ๆ ทำให้เรารู้สึกว่าสุขเพียงชั่วครั้งช่วงคราวเท่านั้น เมื่อถึงเวลา ความทุกข์ก็กลับมาโถมทับพวกเราตามเดิมอีก