[เถรี]

หลังจากนั้นแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ทำโครงการจนเสร็จ พอดีกับพันตำรวจเอกมนตรี แตงโต ผู้กำกับสถานีตำรวจภูธรทองผาภูมิโทรศัพท์เข้ามา บอกว่า "หลวงพ่อครับ ขอเสบียงกรังเพิ่มขึ้นอีก ที่รับไปวันก่อนหมดเกลี้ยงแล้วครับ เพราะว่าเมื่อคืนจับมาได้อีก ๒๐๐ กว่าคน โดยเฉพาะครั้งนี้ บรรดาผู้ที่รับอาสานำพาชาวต่างด้าวหลบหนีเข้าเมือง มีการแหกด่าน ถึงขนาดต้องยิงปืนขู่กันด้วย..!"

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าท่านถามว่าทำไมมีคนฝ่าฝืนกฎหมายแบบนี้ ? ก็เพราะว่าบรรดาผู้หลบหนีเข้าเมืองนั้น แต่ละคนจะต้องมอบค่าหัวให้กับผู้ขับรถไปส่งคนละ ๒๕,๐๐๐ บาท แล้วรถกระบะคันหนึ่งก็ยัดกันมา ๒๐ - ๓๐ คน จึงเป็นจำนวนตัวเลขมหาศาลที่น่าเสี่ยงเป็นอย่างยิ่ง..!

เพียงแต่ว่าทางด้านกฎหมายก็หนักหนาสาหัสพอกัน ก็คือถ้าสมมติว่ามีต่างด้าวหลบเข้ามาอยู่ในพื้นที่ของวัดท่าขนุน แล้วตำรวจตามเข้ามาจับได้ ถ้าเป็นบุคคลที่ไม่เห็นแก่หน้าค่าชื่อของเจ้าอาวาสวัดท่าขนุน ก็สามารถแจ้งความดำเนินคดีกับเจ้าอาวาส ในข้อหา "ให้ที่พักพิงแก่ผู้หลบหนีเข้าเมือง" ได้เลย ดีแต่ว่าทุกคนรู้ดีว่า เจ้าอาวาสวัดท่าขนุนไม่เคยหากินทางนี้ จึงไม่ได้โดนข้อหาเหมือนกับที่อื่น ๆ เขา ทั้ง ๆ ที่ความซวยตกลงมาเองแท้ ๆ เพราะว่าผู้หลบหนีเข้าเมืองวิ่งเข้าไปในวัด ก็ทำให้เจ้าอาวาสวัดนั้น กลายเป็นผู้ให้ที่พักพิงแก่ผู้หลบหนีเข้าเมืองไปได้เช่นกัน..!

เมื่อสั่งให้ทางวัดจัดเสบียงกรังเพิ่มเติม และท่านผู้กำกับมนตรีรับไปแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ต้องออกมานั่งรอซ่อมสุขภาพ ถ้าหากว่าไม่ได้หมอช่วยดูแลอยู่ ชายชราอายุ ๖๕ ย่าง ๖๖ ปี อย่างกระผม/อาตมภาพก็คงไม่สามารถทำงานต่าง ๆ ได้อย่างที่ตนเองต้องการ จึงต้องรบกวนบรรดาหมอ บรรดาพยาบาลต่าง ๆ ช่วยกันดูแล แล้วก็เป็น "คนไข้บรรดาศักดิ์" ก็คือส่วนหนึ่ง เมื่อหมอทำการรักษาแล้ว นอกจากไม่เก็บสตางค์ ยังถวายค่ารถให้เดินทางกลับอีกด้วย จะเกรงใจไม่รับ บรรดาหมอบรรดาพยาบาลก็มีศรัทธาเป็นอย่างยิ่ง

กระผม/อาตมภาพก็ไม่คิดว่าตนเองจะมีผู้สนใจทำบุญด้วยมากขนาดนี้ เพราะว่าบางทีไปเยี่ยมคนไข้ตามโรงพยาบาล ปรากฏว่าหมอและพยาบาล ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็ไม่ทราบว่าท่านทำงานอยู่ที่นี่ นอกจากเคยเห็นหน้าตอนไปถวายสังฆทาน และไม่เคยถามด้วยว่าทำงานอะไร พอเห็นเข้าก็วิ่งกันมาขอทำบุญ แล้วก็มีบุคคลประเภท "บ้าจี้" ก็คือเห็นคนอื่นทำก็จะทำบ้าง แห่กันมาจนกระทั่งไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง