[เถรี]

คำว่าเพียรคือมากเกินไปแบบพระโสณโกฬิวิสะเถระ เดินจงกรมจนเท้าแตกก็เดินไม่เลิก เท้าแตกจนเดินไม่ได้ เลือดนองพื้น ก็คุกเข่าคลานไป ไม่บรรลุให้มันรู้ไป..!

พระพุทธเจ้าต้องไปตรัสว่า "ดูก่อน โสณโกฬิวิสะ เธอจงลดความเพียรลงสักหน่อย" เป็นท่านเดียวในพระไตรปิฎกที่พระพุทธเจ้าบอกว่าทำให้น้อยลง ที่เหลือทำไม่พอสักราย เพราะว่าถ้าทำพอดีก็บรรลุ อย่างท่านทำเกิน..ต้องลดลงมาหน่อยจะได้พอดี คนอื่นที่เหลือทำขาด..ก็รอไปก่อน พวกทำพอดีเขาไปกันหมดแล้ว

นั่งหัวเราะแบบหลวงพ่อกัสสปมุนี "เราเนาว์สราญสุข นิรทุกข์เกษมศานต์ฯ" กูไม่ทุกข์กับมึงหรอก กูเห็นชัดแล้ว ธรรมดาของมันเป็นอย่างนั้น ทำอย่างไรที่เราจะเห็นธรรมดานี้ได้ ?

ธรรมดาการเกิดมาต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ธรรมดาการอยู่ในโลกต้องเป็นแบบนี้ ธรรมดาการมีร่างกายต้องเจ็บไข้ได้ป่วยอย่างนี้ ธรรมดาของพระแต่ละระดับไม่เท่ากัน

ปุถุชนคนหนาด้วยกิเลส ถ้าธรรมดาได้ก็ระดับของเขา "ธรรมดา ซื้อหวยแล้วไม่ถูก งวดหน้าซื้อใหม่"

กัลยาณชนธรรมดาของท่านก็เป็นธรรมดาของกัลยาณชน "ศีลขาดแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวเริ่มต้นรักษาใหม่ ต้องเอาให้ได้"

แต่สำหรับอริยชน ธรรมดาของท่านนี่เริ่มเห็นแล้ว "ไอ้ร่างกายนี่มันไร้สาระ อยากจะตายก็ตาย อยากจะพังก็พัง อยู่ก็รักษากันไปตามเพลง อาศัยมันปฏิบัติธรรม อยู่ไม่ได้ก็ดี ร่างกายใหม่สวยกว่านี้ตั้งเยอะ"