[เถรี]

โดยเฉพาะนักปฏิบัติรุ่นใหม่ ๆ มักจะขาดความอดทน การปฏิบัติเหมือนกับการวิ่งระยะไกล หรือว่าการเดินทางไกล ต้องอดทน พากเพียร บากบั่นไปทีละก้าว ๆ โดยสม่ำเสมอไม่ท้อถอย ถ้าใจร้อนใจเร็ว โอกาสที่ปฏิบัติแล้วจะได้ผลย่อมเป็นไปไม่ได้

เราต้องทำตัวเหมือนกับคนทิเบต ที่นับลูกประคำเม็ดหนึ่งก็เท่ากับเดินใกล้พระนิพพานไปก้าวหนึ่ง หมุนกงล้อมนต์รอบหนึ่งก็ใกล้พระนิพพานไปก้าวหนึ่ง ภาวนาจบหนึ่งก็ใกล้พระนิพพานไปก้าวหนึ่ง ต้องมีความพากเพียร อดทน พยายาม กระทำอย่างสม่ำเสมอถึงจะเกิดผล ความใจร้อนใจเร็วช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากทำให้เราท้อถอยหมดกำลังใจ

การปฏิบัติธรรมแล้วอยากได้ดี อยากมีความสามารถพิเศษ อยากเห็นโน่น อยากเห็นนี่ เป็นเรื่องปกติ เราสามารถอยากได้ เพราะว่าถ้าไม่อยากเราก็ไม่คิดที่จะทำ แต่เวลาที่เราตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม ขอให้ลืมความอยากเหล่านั้นเสีย วางกำลังใจสบาย ๆ ว่าเรามีหน้าที่ภาวนา ส่วนผลที่ต้องการจะเกิดหรือไม่เกิด ก็แล้วแต่ว่าสิ่งที่เราบำเพ็ญมาจะเพียงพอหรือไม่ โดยใช้คำว่า "ช่างมัน" "ช่างเถอะ" จะเกิดผลหรือไม่ก็ช่างมัน จะเกิดผลหรือไม่ก็ช่างเถอะ

ถ้าสามารถวางกำลังใจอย่างนี้ได้ การปฏิบัติของเราจึงจะมีความก้าวหน้า เพราะว่าจิตใจไม่ฟุ้งซ่านส่งส่ายไปถึงผลของการปฏิบัติ และสิ่งที่เราจะลืมไม่ได้เลยก็คือ ลมหายใจเข้าออกของเราควบกับคำภาวนา