[เถรี]

โดยส่วนตัวแล้วกระผม/อาตมภาพเองหมดความสนใจในเงิน น่าจะตั้งแต่ก่อนบวชสักสองปี ตอนนั้นทำหน้าที่เสมียนกองร้อย อัตราสิบเอก อยู่ที่ชายแดนตาพระยา ไปเบิกเบี้ยเลี้ยงของทหารในกองร้อยมาจากคลังกองพัน สองแสนกว่าบาทสมัยนั้น เพราะว่ามีทั้งเบี้ยเลี้ยงปกติ มีทั้งเบี้ยเลี้ยงชายแดน ด้วยความที่ต้องวิ่งไปเป็นระยะทาง ๕๐ กิโลเมตร แล้วถนนหนทางก็ปลักควายดี ๆ นี่เอง ตลอด ๕๐ กิโลเมตร กระแทกตึงตังโครมครามไปตลอดทาง แถมยังมีโจรเขมรคอยปล้นอยู่อีก

เมื่อเบิกเงินจากคลังเรียบร้อยแล้ว วิ่งกลับมาก็หมดสภาพ โยนเงินไว้หัวเตียงแล้วก็หลับ ตื่นขึ้นมา..ลืม..! จนกระทั่งเลยเวลาจ่ายเบี้ยเลี้ยงไปแล้ว พลทหารเขาก็มากลัว ๆ กล้า ๆ ถามว่า "หมู่ครับ..จะไม่จ่ายเบี้ยเลี้ยงหรือครับ ?" นึกขึ้นมาได้ว่า "ฉิบหายแล้วกู..เงินอยู่ไหนวะ..!?"

ปรากฏว่าไอ้เตียงที่ทหารเขานอน เป็นไม้แผ่นเดียวเหมือนกับประตู เอาพาดอยู่กับราวด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งจะเป็นตู้ที่ใหญ่พอดีกับแผ่นประตู เขาเรียก "ล็อกเกอร์" เอาไว้ใส่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ เงินถุงใหญ่สองแสนกว่าบาทที่โยนไว้ที่หัวเตียง ลื่นตกลงไปอยู่ใต้เตียง ไม่มีใครสนใจเลย เพราะไม่มีใครคิดว่าจะมีเอาเงินเยอะขนาดนั้นไปทิ้งไว้ใต้เตียง..!

แล้วกระผม/อาตมภาพมาหมดความสนใจในเงินจริง ๆ ตอนที่ทำหน้าที่อยู่ที่วัดท่าซุง ได้รับมอบหมายให้ดูแลศาลาหลวงพ่อ ๔ องค์ที่เขามีการทุจริตกัน เมื่อเข้าไปกวาดล้างทุจริตเสร็จ ก็ปรับเปลี่ยนระบบใหม่ ขอให้ทางคลังจังหวัดเขาเอาเงินเหรียญบาทมาให้ ๗๐,๐๐๐ เหรียญ เขายังถามว่า "เอาไปทำอะไรเยอะแยะ ?" งวดนั้นกระผม/อาตมภาพส่งคืนไปล้านกว่าบาท ขอ ๗๐,๐๐๐ คืนล้านกว่า ตั้งแต่นั้นมาขอเท่าไรก็ให้ตามนั้นหมด..!

แต่คราวนี้ล้านกว่าบาทนี่ก็คือนับด้วยมือล้วน ๆ..! เนื่องเพราะว่าเครื่องนับสมัยก่อนเราจะต้องแยกเหรียญให้เขา ถ้าเป็นเหรียญผิดประเภท น้ำหนักผิดแม้แต่นิดเดียว เครื่องจะหยุดทำงาน แล้วให้เราไปคุ้ยหาว่าอยู่ตรงไหน ? กระผม/อาตมภาพก็เลยหมดอารมณ์ที่จะใช้ นั่งนับมือดีกว่า

ทางด้านธนาคารเอากระสอบมาให้ ใส่ถุงละ ๔,๐๐๐ เหรียญ ท่านต้องเข้าใจนะว่าเหรียญในหลวงรัชกาลที่ ๙ ปี ๒๕๐๕ เหรียญใหญ่แค่ไหน ? ถุงละ ๔,๐๐๐ เหรียญ รู้แค่ว่ารถขนเงินของธนาคารที่มารับไปในวันรุ่งขึ้นนั้น วิ่งหน้าลอยไปเลย บรรทุกเหรียญไปล้านกว่าเหรียญ..!