[ตายแน่!]

๑.หลวงพ่อครับ การเป็นพระสงฆ์นี้ที่จริงแล้ว ความพอเหมาะพอดีในเรื่องศีลนั้นเราควรถือปฏิบัติขนาดไหนครับ ถือเอาทั้งหมดตามพุทธพจน์ที่ตามคัมภีร์วิสุทธิมรรคท่านบอกว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงประกาศวินัยสังวรไว้ ๙๑,๘๐๕,๐๓๖,๐๐๐ สิกขาบท ถ้าเราไม่ใคร่ศึกษาเพราะเห็นว่าจะเครียดตายเสียก่อนจะเป็นอะไรหรือไม่ครับ ?

๒.ในเรื่องการศึกษาพระวินัยถ้าเกิดเรารู้สึกมันเยอะเกินไป แล้วไปอ้างแบบพระอุกกัณฐิตภิกษุ ที่พระพุทธเจ้าให้รักษาใจข้อเดียว การจะรักษาใจข้อเดียวนี่ เราจะมีหลักเกณฑ์อะไรตัดสินตนเองได้ครับว่า เราถือแค่ใจข้อเดียวก็พอ ?

๓.แล้วการรักษาใจข้อเดียว สมควรจะวางกำลังใจอย่างไรที่จะไม่เป็นข้ออ้างในการละเมิดศีลอย่างพระมหายานที่ว่า สุราผ่านลำไส้ พระพุทธองค์ประดับอยู่ที่ใจครับ ?

๔.ในการจงใจละเมิดอาบัติตั้งแต่อาบัติหนักจนถึงอาบัติเล็กน้อย อย่าง ปาจิตตีย์ ทุกกฏ ถ้าทางพระธรรมวินัยจริง ๆ ท่านบอกว่า จะทำให้ปิดกั้นการเข้าถึงฌาน และบรรลุธรรมทั้งหมด และถ้ายังไม่ทันได้ปลงอาบัติ ตายไปเสียก่อนต้องลงอบายภูมิอย่างแน่นอน เพราะต้องเข้าใน อันตรายิกธรรม ในข้อ อาณาวีติกกมันตรายิกา แต่ทำไมหลวงปู่ หลวงพ่อหลายรูป ถ้าจะว่ากันตามตรงก็จงใจละเมิดจริง ๆ อย่างการรับเงินรับทองแต่ทำไมท่านถึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์กันได้ตั้งมากมายครับ ท่านวางกำลังใจอย่างไรครับ ?

๕.เราจะพิจารณายึดถือศีลตามที่อาจารย์สอนอย่างเดียวจะสมควรกั้นขอบเขตให้แก่ตนเองแค่ไหนครับ ที่ป้องกันเวลาผ่านไปจะกลายเป็นอาจริยวาทแยกนิกายไป เหมือนครั้งสังคายนาครั้งที่ ๑ พระปุราณะพร้อมคณะไม่ยอมรับมติของคณะสงฆ์ผู้ทำสังคายนาจนภายหลังคณะของท่านนี้ก็กลายเป็นมหายานในปัจจุบัน ?

๖.แท้จริงแล้วสถานะพระสงฆ์กับสถานะคฤหัสถ์นี้ สถานะไหนที่จะประคองตนไม่ให้ลงนรกง่ายกว่า แล้วไปนิพพานได้ง่ายกว่าครับ ?