เมื่อทีมงานทุกท่านพร้อม เราก็เริ่มออกเดินทางกันต่อ คราวนี้เราเลี้ยวไปทางซ้าย พระครูหน่อยท่านเคยพูดว่า "การเดินเท้าที่บึงลับแลนี้ ทางไหนที่เรารู้สึกหรือว่ามองดูแล้วเหมือนจะใช่ทางที่ถูกต้อง มักจะเป็นทางที่ผิดเสมอ" ผมเองพยายามสังเกตอยู่เสมอ ๆ จากสภาพป่าที่คล้ายกันไปหมด แน่นอน..ถ้าไม่มีความจำที่ดีเลิศหรือไม่มีความชำนาญในเส้นทางแล้ว....มีสิทธิ์ได้กินข้าวลิงแน่นอนครับ ดูไปดูมาเหมือน "ค่ายกลดอกท้อ" ในหนังกำลังภายในเลยครับ
และแล้วเราก็มาถึงทางลงบึงลับแล ซึ่งทางนี้จะลงไปยังจุดที่หลวงพ่อท่านและคณะมาปฏิบัติธรรม หลวงพี่แอ๋วเคยเล่าให้ฟังว่า คราวก่อนที่ท่านมากับคณะเมื่อปีที่แล้ว มาลุยทำเส้นทางให้คณะญาติโยมก่อนล่วงหน้าหนึ่งวัน ตอนนั้นมันหน้าแล้ง เวลาเดินลงต้องคอยหาต้นไม้เป็นจุดเบรกตัวเอง เพราะน้ำหนักตัวขณะเดินลงไป เมื่อบวกกับแรงโน้มถ่วงของโลกแล้วนั้น กลายเป็นคูณสองทันที ใครเบรกไม่เป็นหรือคำนวณระยะผิด งานนั้นมีเจ็บตัว ซึ่งตอนนั้นกระผมเองก็ยังนึกภาพไม่ออก ว่ามันจะชันขนาดไหน
งานนี้พอเจอกับตัวเอง ด้วยสภาพดินที่ลื่นและชื้นแบบนี้ เล่นเอาเลิกเป็นห่วงคณะโยมไปเลย ห่วงตัวเองเอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า งานนี้ทำให้ผมท้อใจอยู่ไม่น้อย จะลงทางซ้ายหรือทางขวาดี ถ้าพลาด...มีเจ็บตัวทั้งนั้น และคาดการณ์ได้ว่าไม่ใช่เป็นการบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยสิครับ โยมหลาย ๆ ท่าน ไถลก้นลงไปช้า ๆ โดยเฉพาะโยมผู้หญิงทั้งหลาย งานนี้น่าสงสารมาก กางเกงที่สวมใส่กันมามันไม่มีสภาพของสีเดิม ๆ ให้เห็นเลยครับ บางท่านพอกลับถึงวัดถอดชุดลุยป่าชุดนั้นทิ้งถังขยะไปเลย
หลายต่อหลายจุดที่ผมเองแทบจะหมดปัญญา เพราะมันอ่านทางไม่ออกว่าจะลงไปแบบไหน..กลัวพลาด แต่จริง ๆ ก็ต้องขอบอกว่ากลัวตายด้วยครับ จนแล้วจนรอดค่อย ๆ ใช้ปัญญา ใช้มือ ใช้เท้า ดีนะครับที่ไม่มีอะไรให้คาบเอาไว้เพื่อยึดตัวเองให้มั่นคง ไม่อย่างนั้นคงจะได้ ใช้ปาก ใช้ฟันด้วยครับ.....ใครยังไม่เคยไปต้องบอกว่า ขอเชิญไปพิสูจน์กับตัวท่านเองครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กระผมพยายามถ่ายภาพย้อนขึ้นไปให้ดูกันครับ ว่าพื้นที่มีความลาดชันขนาดไหน