[เถรี]

เจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) แห่งวัดสระเกศราชวรมหาวิหาร หลวงตากล้าเรียกท่านว่า "หลวงพ่อ" ได้อย่างเต็มใจเต็มคำ

ครั้งหนึ่ง ขณะที่หลวงพ่อสมเด็จยังพอเจียดเวลาพักผ่อนจากภารกิจอันหนักหน่วงได้บ้าง ครั้งนั้น ท่านได้ไปพักผ่อนที่สำนักปฏิบัติธรรมไร่กิตติลักษณ์ จังหวัดเชียงราย ตามคำอาราธนานิมนต์ของเจ้าของสถานที่ หลวงตาก็มีโอกาสได้รับนิมนต์ด้วย

ในใจหลวงตานี้มีข้อสงสัยเกี่ยวกับศีลและมารยาทพระอยู่ข้อหนึ่ง คือเวลาฉันภัตตาหารด้วยกันในหมู่สงฆ์ จะคุยกันบ้างได้ไหม ได้ในระดับไหน และคิดว่าถ้าจะมีพระสักองค์ที่ตอบให้หายสงสัย ก็น่าจะเป็นหลวงพ่อสมเด็จ ฯ เพราะท่านเรียนจบ ๙ ประโยค เป็นสามเณรที่เรียนความเป็นสมณะโดยตรงจากสมเด็จพระสังฆราช (อยู่ ญาโณทัย) แห่งวัดสระเกศ เป็นเลขาเจ้าคณะ เป็นอดีตอธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เป็นเจ้าคณะใหญ่หนตะวันออก เป็นพระอุปัชฌาย์ที่มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย จนปัจจุบันเป็นสมเด็จพระราชาคณะที่ทำหน้าที่แทนสมเด็จพระสังฆราช ต่อไปข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่กล้าคิด

แต่ที่กล้าคิดก็คือ ถ้าท่านตอบให้ได้ฟัง ก็น่าจบเป็นอันยุติข้อสงสัยใช้เป็นแบบปฏิบัติรักษาตัวได้เลย แต่...ใครจะไปกล้าถาม ลูกหลานเอ๋ย เช้าตรู่ของคืนแรกที่พักในไร่กิตติลักษณ์ เขาถวายข้าวต้มพร้อมถ้วยตะเกียบเพียบพร้อมด้วยกับข้าว หลวงพ่อสมเด็จเรียกหลวงตาให้เข้ามานั่งเก้าอี้ตัวที่ติดกับท่าน คีบกับข้าวต้มใส่ถ้วยหลวงตา แล้วพูดว่า

"เอ้า ฉันเสีย ของเขาดี เอ้อ..เอานี่ หลวงพ่อผาจม ฉัน..." คีบกับข้าวใส่ถ้วยหลวงพ่อวิชัย เขมิโย แห่งวัดถ้ำผาจม แล้วท่านก็คีบกับใส่ปากเคี้ยว เขี่ยข้าวต้มใส่ปากเคี้ยว ทั้งหมดนี้ดูไม่เร็วไม่ช้า พอเคี้ยวได้กลืนแรก ท่านก็หันมาพูดกับหลวงตาเบา ๆ พอได้ยินสองคนว่า

"ทำพองาม สบาย ๆ ก็พูดคุยธุระที่ควรพูดได้บ้าง เอาพอรู้เรื่องกัน เอาพอไม่ให้อาหารหล่นจากปาก เอ้า ! หลวงพ่อจอมกิตติ ..ฉัน...ฉัน" แล้วก็คีบใส่ถ้วยท่านเจ้าอาวาสวัดพระธาตุจอมกิตติต่อไป แล้วก็ฉันต่อไปแบบสบาย ๆ เพราะไม่มีใครนอกจากพระด้วยกันทั้งนั้น

...ลูกหลานเอย หลวงตาคิดอยู่ในใจไม่เคยถามใคร ๆ และโดยเฉพาะหลวงพ่อสมเด็จ ฯ แต่ท่านตอบให้เราได้ ลูกหลานช่วยกันคิดซิว่า หลวงพ่อสมเด็จทราบได้อย่างไร


จากหนังสือ มรดกพระดี
หลวงตา