[เถรี]

เมื่อทานเราได้ทำแล้วเพื่อเป็นการตัดความโลภ ศีลเราได้ทำแล้วเพื่อเป็นการตัดความโกรธ ภาวนาที่เราจะทำนั้นเป็นการตัดความหลง ความหลงใหญ่ก็คือ หลงในสภาพร่างกายของเรา หลงว่าไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย เป็นต้น หรือว่ามีความหลงในสภาพของโลกนี้ เห็นว่ามีความเที่ยง ทุกอย่างดี ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างไม่เที่ยง มีความเสื่อมสลายไปเป็นปกติ สิ่งที่เราเห็นว่าดี ก็ดีแค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้ดีตลอดกาลตลอดสมัย เป็นต้น

ในเมื่อทานเราได้ทำแล้ว ศีลเราได้ทำแล้ว เหลือแต่ภาวนาในบัดนี้ ดังนั้น..พวกท่านทั้งหลายจึงจำเป็นที่จะต้องกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกของตนเอง เพื่อให้สมาธิทรงตัวตั้งมั่นที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ สร้างกุศลให้เกิดแก่ใจอย่างสูงสุด เพื่อจะได้อุทิศถวายเป็นพระราชกุศลในวันนี้

การกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกนั้น เป็นพื้นฐานใหญ่ของกรรมฐานทุกกอง ไม่ว่าท่านจะปฏิบัติกรรมฐานกองใดในกรรมฐานสี่สิบ หรือมหาสติปัฏฐาน ๔ ก็ตาม ท่านจะทิ้งลมหายใจเข้าออกไม่ได้

การกำหนดรู้ลมนั้น ถือว่าเป็นภาระจำเป็นที่ทุกท่านต้องมีอยู่ เพื่อให้จิตใจของเรามีที่ยึด ที่เกาะ จะไม่ได้ส่งส่ายวุ่นวาย ปราศจากคุณภาพ เมื่อจิตใจของเราสงบ ผ่องใส ก็นำเอากำลังตรงนั้นมาพิจารณาให้เห็นจริงว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเราอย่างไร โลกนี้ประกอบไปด้วยความทุกข์อย่างไร แล้วถอนความพอใจในร่างกายนี้ ในโลกนี้ออกเสีย กำหนดจิตใจของเราให้แน่วแน่ว่า ถ้าหากเราสิ้นชีวิตลงไป เราปรารถนาที่เดียวคือพระนิพพาน

ให้ทุกคนกำหนดคำภาวนา หรือว่าภาพพระ พร้อมกับลมหายใจเข้าออก ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่กำหนดรู้คำภาวนาไป ถ้ายังมีลมหายใจเข้าออกอยู่ กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกด้วย ถ้าไม่มีคำภาวนา ไม่มีลมหายใจเข้าออก ก็กำหนดรู้ไว้เฉย ๆ ว่าไม่มีลมหายใจเข้าออก ไม่มีคำภาวนา ให้ทำอย่างนี้ไปเรื่อย จนกว่าจะได้ยินสัญญาณบอกหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันศุกร์ที่ ๒ เมษายน ๒๕๕๓