[สายท่าขนุน]

สังเกตว่ากระทู้นี้ จะมีขาประจำเพียงไม่กี่ท่านที่อ่านทันทีสม่ำเสมอ
นอกนั้น เห็นว่าค่อย ๆ ทยอยเข้ามาอ่านอย่างช้า ๆ
จึงไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพิมพ์มากเกินไปหรือถี่เกินไป แต่ละคราว หรือเปล่า
หรือเป็นเพราะบทความนี้ เป็นที่แพร่หลายมาก ทำให้ได้อ่านกันอยู่แล้ว
หากท่านใด มีข้อคิดเห็นต่อการลงบทความนี้...
ขอให้ช่วยเมตตาบอกกล่าวกันแนะนำกันบ้าง

นอกจากนี้ จะขอแนะนำให้อ่านบทความนี้จากกระทู้นี้
...ไม่เพียงเพราะยายสายที่นำบทความมาลง ได้ประโยชน์มากมายเท่านั้น
แต่ที่กระทู้นี้ ท่านพี่สุธรรมท่านเมตตาตรวจสอบข้อความให้
...อย่างชนิดที่แม้อ่านจากต้นฉบับก็ไม่สามารถเทียบได้
ดังตัวอย่างด้านล่าง

จึงขอกราบขอบพระคุณท่านพี่เป็นอย่างสูงไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

บทความที่นำมาลงเพิ่งผ่านไปได้ประมาณ ๑ ใน ๔ เท่านั้น
ดังนั้น เพื่อให้เกิดประโยชน์ในการค่อย ๆ ซึมซาบข้อพระธรรม...
แนะนำให้ค่อย ๆ ทยอยอ่านไปเรื่อย ๆ ก็จะไม่สมทบกันมากเกินไป อาจทำให้รู้สึกลังเลที่จะอ่านได้

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สายท่าขนุน

เมื่อต้องการจะรู้จะเห็นเหตุการณ์อะไรท่านจึงวิตกถึง(คิดถึง)เรื่องนั้น เมื่อวิตกขึ้นแล้วท่านก็วางเฉย

คำอธิบายเพิ่มเติม

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สายท่าขนุน

ที่ไหนได้ พอรถวิ่งมาใกล้ ๆ จวนจะถึงจริง ๆ แกลุกขึ้นทันที
นี่แหละ..ความถือว่าตัวตนเข้าไปลี้อยู่ลึกซึ้งมาก

ตัดแบ่งวรรคตอน ขึ้นบรรทัดใหม่ทำให้อ่านได้เข้าใจถูกต้องดีขึ้น

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สายท่าขนุน

ถ้าธาตุของบิดามารดาประสมกันไม่ได้สัดส่วนกัน เช่น อีกฝ่ายหนึ่งเสีย
เป็นต้นว่า มันแดง หรือ สีมันไม่ปกติ ก็ประสมกันไม่ติด แล้วปฏิสนธิจน(เอาคำว่า "จน" ออกไป)จิตก็ตั้งไม่ติด

ต้นฉบับพิมพ์ผิด แต่คนนำมาลงไม่ทราบว่าผิด

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สายท่าขนุน

จิตของคนเรา ไม่ว่าหยาบ และละเอียด นับแต่กามาพจรภูมิ รูปาพจรภูมิ แลอรูปาพจรภูมิ
ต้องมีรูปธรรมเป็นเครื่องอยู่ด้วยกันทั้งนั้น

ต้นฉบับพิมพ์ไม่ครบ และคนนำมาลงไม่สังเกตเห็น

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สายท่าขนุน

บางทีเราพิจารณาร่างกายอันนี้ให้เป็นอสุภะ
เมื่อใจเราน้อมเชื่อมั่นว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ มันเลยเกิดอสุภะขึ้นมา

เสริมรูปประโยคให้อ่านเข้าใจง่ายขึ้น (ต้นฉบับอาจพิมพ์ตกหล่น)