[เถรี]

"แล้วประเภทเลี้ยงลูกโง่จนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกใคร ถึงเวลาต้องไปถามเขาว่า “มึงรู้หรือเปล่าว่ากูลูกใคร ?” ถ้าเลี้ยงลูกโง่ขนาดไม่รู้ว่าตัวเป็นใครหรือว่าพ่อเป็นใคร ก็อย่าไปเลี้ยงเลย เสียดายอาตมาบวชเสียก่อน ไม่อย่างนั้นพวกประเภทที่ถามว่ารู้ไหมพ่อกูเป็นใครนี่ รับรองว่าจะจำพ่อแม่ได้เดี๋ยวนั้นเลย เพราะนิสัยอาตมาก็คือกระทืบให้กระดิกไม่ได้ ยังมีส่วนไหนกระดิกได้ก็กระทืบต่อไป...!

เด็กรุ่นใหม่ ๆ ไม่รู้ว่าได้อ่านหนังสือเรื่องพ่อแม่รังแกฉันกันบ้างหรือเปล่า ? ประเภทกว่าจะรู้ตัวก็ไปไหนไม่รอด พ่อแม่ตายหมด ตัวเองทำอะไรไม่เป็น ล่าสุดเพิ่งจะมีลูกเศรษฐีสั่งซื้อรถยนต์ ๗ คัน มีโรลส์รอยซ์ เบนท์ลี่ พวกนั้น ซื้อไปทำอะไร ๗ คัน ? ขับคนเดียวได้หรือ ? หรือว่าขับคันหนึ่งจูงตามไปอีก ๖ คัน ? แล้วเรื่องของเด็กเขาเหมือนอย่างกับผ้าขาว เราวาดอะไรลงไปเราก็ได้ผลงานอย่างนั้นแหละ ฉะนั้น...ต้องวาดให้ดีเสียตั้งแต่แรก

ถ้าถามว่าวาดให้ดีเสียตั้งแต่แรกจะเป็นการบังคับเด็กเกินไปไหม ? ถ้าเด็กไม่โดนบังคับก็เสียเด็กหมด พระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า “สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนเกรงอาชญา” คือกลัวการลงโทษ ถ้าหากว่าไม่มีการลงโทษ เมตตาอย่างเดียว จะทำให้บุคคลที่มีนิสัยน้อมไปในทางต่ำไม่เกรงกลัว อาตมาสรุปให้กับตนเองได้ตั้งแต่สมัยฆราวาสว่า คนเราไม่กลัวคนดีหรอก เขากลัวแต่คนที่ชั่วกว่า..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงจำเป็นต้องมีการกำราบกันเสียก่อน โดยเฉพาะในเรื่องของส่วนรวม ถ้าหากว่าปล่อยให้เด็กทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่ห้ามปราม ไม่สอนให้รู้ว่าที่ไหนเหมาะ ที่ไหนควร ต่อไปลูกจะแปลกแยกจากสังคม เข้ากับใครไม่ได้ เพราะว่าไปถึงก็ทำตามใจตัวเอง เลยกลายเป็นเรื่องผิด ๆ"