[ลัก...ยิ้ม]

ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นแต่ทุกข์กับทุกข์ คิดจนหมดแรง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี หมดแรงแล้วว่ะ ความคิดของท่านก็อยู่ในพุทธญาณ หรือสัพพัญญุตญาณของพระองค์ จึงทรงมีพระเมตตาตรัสสอนเรื่องนี้ให้ไว้ มีความสำคัญดังนี้

๑. “อย่าเพิ่งตกม้าตาย ตอนจวนใกล้จักจบเสียล่ะ” (ก็รับว่า หมดแรงจริง ๆ)

๒. “ให้เอาความเกิด เอาความทุกข์จากการมีขันธ์ ๕ ไปขู่มันเข้าไว้สิ จิตมันจักได้หลาบจำ พิจารณาไปว่าอาการ ๓๒ มันเสื่อม-สกปรก เพิ่มทุกข์ เพิ่มภาระให้แก่เรา หลงผิดอยู่ในขันธ์ ๕ สักแค่ไหน”

๓. “คิดไปแล้ว สรุปลงตรงอริยสัจ เพียรตัดให้ได้ด้วยปัญญา มีความตั้งใจทำอย่างนั้นอยู่เป็นปกติ ทำบ่อย ๆ ประเดี๋ยวก็หลุดได้เอง ขอให้ทำจริงก็แล้วกัน ผลที่ได้ก็เป็นของจริง”

๔. “ให้คิดถึงกฎของกรรม อยากกลับมามีร่างกายอีก มันทุกข์หรือไม่ทุกข์ ถ้าไม่เพียรมันจักพ้นร่างกายนี้ได้อย่างไร”

๕. “ถามใจของตนเองดูสิว่า ยังปรารถนาที่จักกลับมาชดใช้กฎของกรรมกันอีกหรือ ก็เหมือนนิมิตอยากเป็นคนติดอยู่ในคุกต่อไป ไร้จากอิสรภาพที่ถูกร่างกายมันจองจำก็ตามใจ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องต่อสู้”