[เถรี]

ท้ายสุดก็ต้องตัดสินใจ การที่ใส่ยารักษาแผลไปเรื่อยนี่ ฝีไม่ยอมแตกสักทีครับ ต้องผ่าอย่างเดียว ครั้งสุดท้ายที่เขามาทุบประตู เขาพาเพื่อนผู้ชายมาด้วย เพราะเขารู้ว่าถ้ามาคนเดียวผมไม่เปิดรับ ผมจะอ้างว่าอาบัติ อยู่กับผู้หญิงสองต่อสอง เขาจึงพาเพื่อนผู้ชายมา ๑ คน มาถึงก็ถามว่า “หลวงพี่ตกลงจะสึกหรือไม่สึก ?” ผมตอบชัดว่า “เอาสมบัติ ๓ โลกมาแลกกับพระนิพพานยังไม่เอาเลย อย่าว่าแต่เธอคนเดียว”

วันนั้นผมโหดมากเลย เหมือนในหนังเลยครับ แม่เจ้าประคุณร้องโฮแล้วหันหลังวิ่งไปเลย แต่ผมไม่ใช่พระเอกหนังนี่ครับ ผมก็นั่งบื้ออยู่นั่น เรื่องอะไรตูจะตามไปปลอบ ตอนนั้นผมมั่นใจมากเลยว่าเป็นกำลังของครูบาอาจารย์ช่วย เพราะผมดูสภาพใจตัวเองแล้วมั่นคงไม่หวั่นไหว เหมือนอย่างกับหินใหญ่กลางสายน้ำเลย น้ำมากระทบมีแต่จะแหวกออกข้างไปเอง หินไม่สะท้านสะเทือน แต่ทันทีที่ลับตาไปนี่ผมเกือบจะวิ่งตามไปแล้ว ตอนนั้นรู้แล้วว่าครูบาอาจารย์ท่านถอนกำลังกลับ เหลือแต่กำลังตัวเองล้วน ๆ

ถ้าเหลียวหน้ามามองตอนนั้นผมก็สึกตามไปเลย ผมใช้วิธีขึ้นชั้นบนไปดู อย่างไรแม่เจ้าประคุณก็ต้องขับรถผ่านกุฏิผมก่อน เพราะกุฏิผมอยู่หลังร้านป้ากิมกี เขาจะต้องกลับกรุงเทพฯ ออกไปทางมโนรมย์ ถ้าเหลียวมามองตอนขับรถผ่านกุฏิ ผมก็จะสึกตามไปเหมือนกัน ดันไม่มองอีก ตัดอนาคตกันชัด ๆ เลย..!

ต้องบอกว่าครูบาอาจารย์ท่านกันไว้หมดแล้ว อย่างไรท่านหมายมั่นปั้นมือว่า “กูใช้มึงแน่” เรื่องอะไรจะให้สึก แล้วก็ดันไม่ให้ความรู้สึกนั้นตลอดด้วย ให้เฉพาะตอนจำเป็นครับ พอจำเป็นขึ้นมา โอ้โห..กำลังใจโคตรจะมั่นคงเลย กูมอบกายถวายชีวิตให้กับพระพุทธศาสนาแน่ พอตอนไม่จำเป็นนี่อย่างกับหมาเหมือนเดิม..! ให้ตลอดไปก็ไม่ได้ ให้รู้ว่าครูบาอาจารย์แต่ละท่าน กว่าจะมาเป็นครูบาอาจารย์ได้ ผจญกับเหตุการณ์มาสารพัดครับ ที่ผมบอกว่าฟัดกับกิเลสมาเหมือนกับนักรบ บาดแผลนับไม่ถ้วน เย็บกันจนเข็มหลง ไม่รู้จะเย็บไปแผลไหน ไขว้กันเต็มไปหมด

เมื่อพวกคุณสึกไปทำงาน ให้ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด แล้วสิ่งที่สำคัญก็คืออย่าละการรักษากำลังใจตัวเอง แต่ต้องรู้กาลเทศะ ในแต่ละอย่างอะไรที่เหมาะสมกับตัวเรา โดยเฉพาะอย่ายอมแพ้กิเลสครับ อย่างแย่ที่สุดก็ต้องรักษาศีล ๕ ให้ได้ แย่ที่สุดนะ ถ้าทำได้มากกว่านั้นก็ถือว่าเป็นกุศลแก่ตัวเอง ผมกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่มีเวลาบอก ก็เลยบอกวันนี้จนหมด เวลาที่เหลืออยู่อีกเล็กน้อย ท่านใดมีปัญหาอะไรจะ "ต่อยถาม" ไหมครับ ?