[หยาดฝน]

ในขณะนั้นองค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้น ทรงบำเพ็ญบุญญาธิการมาอเนกอนันต์นับกัปกัลป์อนันตชาติ หลังจากที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญทุกรกิริยาจนกระทั่งระยะเวลาล่วงเลยไปถึง ๖ ปี ก็ยังไม่สามารถที่จะบรรลุอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณดังที่ปรารถนาได้

องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงมาครุ่นคิดว่า การที่พระองค์บำเพ็ญทุกรกิริยา คือ การทรมานตนนั้น ก็ยิ่งเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปเคยกระทำได้และทำถึง แต่ว่าไม่สามารถที่จะบรรลุมรรคผลได้ดังที่ปรารถนา หนทางนี้น่าจะไม่ถูกต้อง

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงกลับมาเสวยพระกระยาหารอีกวาระหนึ่ง เมื่อร่างกายมีกำลังแล้วจึงได้นั่งลงที่โคนต้นโพธิ์ ตั้งใจอธิษฐานว่า แม้เลือดเนื้อร่างกายนี้จะเหือดแห้งไปก็ตามที ถึงชีวิตินทรีย์นี้จะมลายลงไป ถ้าเข้าไม่ถึงอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณดังที่ได้หวังก็จะไม่คลายเสียซึ่งบัลลังก์นี้เลย

แล้วองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็กำหนดจิต พินิจพิจารณาในหัวข้อธรรมต่าง ๆ จนกระทั่งสามารถตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณในวันเพ็ญ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ คือ วันวิสาขบูชา