[เถรี]

ชีวิตเมื่อทรงพระเยาว์

ขณะทรงเจริญพระชันษาได้ประมาณ ๑๒-๑๓ พรรษา สมเด็จพระสังฆราช (สุก) นั้น ทรงมีความสามารถตรัสภาษาจีนได้ เนื่องจากทรงได้ยินพระชนกเจรจากับข้าทาสบริวารทุกวัน และพระชนกของพระองค์ท่านซึ่งมีเชื้อสายจีน สอนให้พระองค์ท่านด้วย

เมื่อทรงเจริญวัยขึ้นมา พระชนก-ชนนีก็ให้พระองค์ท่านไว้จุก ต่อมาเมื่อพระองค์ท่านทรงมีพระชนมายุย่างเข้า ๑๓ พรรษา ทางบ้านของพระองค์ท่านก็จัดงานโสกันต์ คือ งานโกนจุก ตามประเพณีไทย มีการอาราธนานิมนต์พระสงฆ์ วัดโรงช้าง วัดท่าข่อย (ท่าหอย) มาเจริญพระพุทธมนต์ ฉันภัตตาหารเพล พระสังฆเถรผู้ใหญ่ทำพิธีตัดจุก

เมื่อยังทรงพระเยาว์อยู่นั้น ทรงรักการอ่าน การเขียน ทั้งภาษาไทย ภาษาจีน และทรงมีพระปรกตินิสัย รักความสงบวิเวก พระองค์ท่านไม่ชอบเสียงอึกทึกวุ่นวาย ทรงมีพระทัยสุขุมเยือกเย็น เป็นคนเจรจาไพเราะ พูดน้อย อ่อนหวาน แบบคนไทย ติดมาข้างพระชนนี

นอกจากนี้ยังทรงชอบความสงบสงัดร่มเย็นของป่าดง บริเวณหลังสวน-ไร่นาของบ้านท่าน ติดกับป่าโปร่ง โล่งตลอดไปไกล เลยป่าโปร่งออกไป ก็เป็นป่าทึบบ้าง ป่าโปร่งบ้าง เต็มไปด้วยสัตว์ป่านานาชนิด เช่น หมูป่า ลิง ไก่ป่า กระรอก นก หลากหลายพันธุ์ ส่งเสียงร้อง เสียงขัน แข่งขันกันเซ็งแซ่ เป็นธรรมชาติ เนื่องจากพระองค์ทรงมีพระปรกตินิสัยเมตตาติดพระองค์มาแต่กำเนิด บรรดานกกา ลิงป่า เห็นพระองค์ท่านเดินมาแล้ว มักส่งเสียงร้องหันมาทางท่านเหมือนทักทาย

ส่วนบรรดาไก่วัด ไก่บ้าน เห็นพระองค์แล้ว มักเดินเรียบเคียงร้องเสียงกุ๊ก ๆ เข้ามาหาพระองค์เสมอ ด้วยเมตตาจิตของพระองค์ท่านนั้นเอง บรรดาไก่ป่าเห็นพระองค์เดินไปป่า มักเดินตามไปบ้าง บินตามไปบ้าง เมื่อพระองค์ทรงเดินกลับบ้าน ไก่ป่าก็เดินมาส่งท่านบ้าง บินตามมากับท่านบ้าง ลิงป่า นกป่า ก็ร้องและขันขานเหมือนทักทาย ตามส่งท่าน