[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวานซืนไปประชุมคณะกรรมการจัดงานพระราชทานเพลิงสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก อาตมาถือไมโครโฟนแล้วพูด เจ้าหน้าที่ดันไปเร่งเสียง บอกว่า “คุณอย่าเร่งได้ไหม ? อาตมาตั้งใจพูดเสียงเบา” การพูดเสียงดัง ๆ บางทีคนที่ร่างกายไม่ดีหรือเจ็บป่วยอยู่ เสียงไปกระแทกเขาปางตายเลย ถ้าห้องประชุมไหนที่ไม่มีระบบเก็บเสียง แล้วไปกระแทก ๆ ใส่ บางทีเขาประชุมออกมานี่เหนื่อยแทบคลาน บอกเขาว่าตั้งใจพูดเสียงเบา แต่เขาเองคิดว่าไมโครโฟนเบาจึงไปเร่งใหญ่ เป็นอะไรที่หัวเราะไม่ออก

สรุปแล้วงานนี้เป็นงานของทางราชการ เป็นคำสั่งของกระทรวงลงมา ให้ทุกอำเภอจัดงานถวายให้สมพระเกียรติ แต่ปรากฏว่าหน่วยราชการในอำเภอทองผาภูมิ ตลอดจนกระทั่งเอกชน ๒๙ แห่ง มีแต่เกี่ยงกัน ก็คือไม่มีงบประมาณให้ ก็ไม่มีใครอยากรับงาน ท้ายสุดคณะสงฆ์ก็เลยต้องเริ่มก่อน รับในส่วนของการผูกผ้า จัดหาดอกไม้จันทน์ ในส่วนของการจัดสถานที่ ในส่วนของการเลี้ยงน้ำเลี้ยงอาหารญาติโยมที่มาร่วมงาน คนอื่นถึงได้ขยับกัน

สรุปแล้ว ๒๙ แห่งที่ทางอำเภอแต่งตั้งมา มีอยู่แค่ ๓ แห่ง ก็คือ เทศบาลตำบลท่าขนุน เทศบาลตำบลทองผาภูมิ และการไฟฟ้าฝ่ายผลิตเขื่อนวชิราลงกรณที่รับงาน คณะสงฆ์ซึ่งได้รับแต่งตั้งเป็นแค่ที่ปรึกษารับงานไปเกินครึ่ง

ส่วนใหญ่ทางส่วนราชการเขาไม่ได้คิดว่าเป็นคำสั่งเจ้านายให้ทำงาน แต่เขาคิดว่าในเมื่อไม่มีงบประมาณให้และเป็นศพพระก็ให้พระรับไปสิ เป็นอะไรที่หัวเราะไม่ออกเหมือนกัน ท้ายสุดเจ้าคณะอำเภอกับรองเจ้าคณะอำเภอก็มองหน้า วัดท่าขนุนไหวไหม ? วัดอู่ล่องไหวไหม ? สองรูปบอกว่าไหวในฐานะเจ้าของพื้นที่ เพราะท่านเป็นเจ้าคณะตำบลท่าขนุน เขต ๑ ของอาตมาเป็นเจ้าคณะตำบลท่าขนุน เขต ๒ เป็นเจ้าของพื้นที่จึงทิ้งงานไม่ได้ ท้ายสุดพอบอกว่าไหวก็รับไปแล้วกัน

การทำงานต้องหาคนเสียสละ รับผิดบ้าง ไม่ใช่รับแต่ชอบอย่างเดียว รับแต่ชอบอย่างเดียวใครก็รับได้ เป็นที่น่าเสียดายว่า ในเมื่อเขาไม่คิดจะทำงาน ประสบการณ์ตรงนี้ของเขาก็จะไม่มี ถ้าต้องไปทำงานจริง ๆ เมื่อไรจะมีปัญหามากเลย เพราะไม่รู้งานมาก่อน"