[เถรี]

จริง ๆ แล้ว เราต้องเชื่ออารมณ์แรก ยกเว้นว่าพอไปท้าย ๆ ซ้อมคล่องแล้ว ก็จะเหมือนกับตาเห็น พรรษาท้าย ๆ ที่อยู่วัด ถ้าหากว่าหลวงพ่อไม่สิ้นเสียก่อน ผม(คุยกับพระ)มีโครงการใหญ่จะทำ คือหลวงพ่อท่านจะให้พระท่านผลัดเข้าไปปฏิบัติในที่ธุดงค์ ผมจะมีโครงการเสนอหลวงพ่อว่า ๓ พรรษาแรกอย่าให้พระใหม่ทำงาน ถ้าจะทำให้ใช้พระเก่าไปเลย

พระใหม่ ๓ พรรษาแรกจะให้ฝึกกรรมฐานจริง ๆ ซ้อมเรื่องของมโนมยิทธิ สายกรรมฐานของเรานี่เกิดขึ้นได้ด้วยมโนมยิทธิ คราวนี้เมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว คนเขารู้ว่าถ้าหากเป็นลูกศิษย์สายวัดท่าซุงคุณต้องได้มโนมยิทธิ จึงต้องซ้อมให้แม่นจริง ๆ ชนิดท้าพิสูจน์ได้ ประเภทเอาของใส่กล่องใส่ห่อมาต้องบอกได้ ถ้าอย่างนั้นคุณจะสามารถเรียกศรัทธาคนได้เยอะ แล้วในขณะเดียวกันเราก็สามารถใช้งานอย่างแท้จริงได้ด้วย ไม่ใช่พอถึงเวลาเขาถามก็เงียบ...ถามก็เงียบ คือ ทันทีที่เราขาดความมั่นใจ กลัวจะผิด กลัวอาย กลัวขายหน้า เราจะเจ๊งไปเลย เพราะขาดความมั่นใจ กำลังใจไม่มั่นคง เราเองก็บอกว่าของในห่อเป็นอย่างนั้น ๆ พอเปิดห่อมาก็ใช่ คราวนี้ถามว่า กว่าผมจะมั่นใจอย่างนี้ใช้เวลานานไหม ? ๓ ปีเห็นจะได้ ลองอยู่ทุกวัน ซ้อมแล้วซ้อมอีกทุกวัน ผิดถือว่าเป็นครู พอถึงเวลาหลวงพ่อบอก “เอ๊ย! วันนี้ซ้อมมโนฯ กันดีไหม ?” เราก็ “ดีครับ” เพื่อน ๆ มองตาเขียวทั้งวัด มันจะพากูเดือดร้อนอีกแล้ว..!

กำหนดรู้ ผิดไม่ต้องไปจำ ถ้าถูกให้จำไว้ว่าเราวางอารมณ์อย่างไร ถ้าหากว่าเราเลือกจำแต่ที่ถูก ทิ้งที่ผิด ต่อ ๆ ไปก็จะแม่น ทีนี้ของเราที่เป็นพระ ถ้าหากว่าเราสามารถทำได้อย่างนั้น อันดับแรกสามารถเรียกศรัทธาคนได้ อันดับที่สอง สามารถใช้งานจริงได้ อันดับที่สามสำคัญที่สุดก็คือ สามารถรักษาสายกรรมฐานเอาไว้ได้ ไม่ใช่พอถึงเวลามีแต่เปลือก "ดีแต่กินบุญเก่าของหลวงพ่อ" โห..ถ้าได้ยินคำนี้โคตรช้ำเลย เพราะฉะนั้น..คุณจะไปนิ่งนอนใจไม่ได้ เหมือนกับว่าเราเป็นหนูอยู่บนถังข้าวสาร แล้วเราไปประมาทว่ากินเมื่อไรก็ได้ ระวังไว้เถอะ แมวมาเมื่อไรมันจะแดกเราก่อน ไม่มีโอกาสได้กินข้าวสารหรอก เราต้องกอบโกยให้เยอะที่สุดเท่าที่จะเยอะได้