[เถรี]

ถาม : มีอยู่คืนหนึ่งหนูนอนหลับไป แล้วปรากฏภาพของสถานที่หนึ่งขึ้นมา สักพักก็เห็นจิตพุ่งออกไปจากตัวเอง เหมือนวูบออกไปเลย แล้วก็เห็นว่าตัวเองไปยืนอยู่ในสถานที่ที่เห็นภาพตอนแรก แต่แค่แวบเดียวทุกอย่างก็หายไปค่ะ
ตอบ : ไปก็คือไป ถ้าไปแล้วอย่ากลัว ถ้าสภาพจิตของเรากลัว จะกลับมาที่ซึ่งมั่นใจว่าปลอดภัยก็คือร่างกายนี้ ก็แปลว่าเราจะไปไหนไม่ได้ ถึงได้บอกว่าการฝึกมโนมยิทธินั้น ต้องไม่กลัว ต้องไม่อยาก ต้องไม่สงสัย ต้องมั่นใจในตัวเอง

ถาม : แต่หนูไม่เคยฝึกมโนมยิทธิเลยนะคะ
ตอบ : ไม่ต้องฝึกหรอก ถ้าของเก่ามีจะเป็นเอง ถึงเวลาก็จะหลุดไปเอง การที่ฝึกเราไปตั้งใจทำตามขั้นตอน สังเกตสิว่าตอนที่เราไปได้ มักเป็นตอนที่เราภาวนาเพลิน ๆ แล้วก็ไปเอง ดังนั้น..เวลาฝึกมโนมยิทธิให้ทำกำลังใจอย่างนั้น ไม่ต้องไปใส่ใจว่าจะไปได้หรือไปไม่ได้ เรามีหน้าที่ภาวนา เราก็ภาวนาของเราไป ตอนตื่นอยู่เราดันไปขี้สงสัยมาก

เราเกิดมาเป็นคน ผ่านการเกิดมานับชาติไม่ถ้วนแล้ว เกิดมานับชาติไม่ถ้วน สิ่งต่าง ๆ ได้รับการอบรมฝึกปรือมานับชาติไม่ถ้วน พอถึงเวลาจะไปตามอารมณ์ที่เคยชินมา ทุกครั้งที่เราเพลิน ๆ โดยเฉพาะตอนนอนก็ไปเสียหน่อย การตั้งใจมากเกินไปเหมือนกับคนยืดคอเกินประตู ออกประตูไม่ได้หรอก ต้องทำสบาย ๆ อยากจะเป็นอย่างไรก็เป็นไป เรามีหน้าที่ภาวนา

ไปทำใหม่ เรื่องการปฏิบัติต้องมีประสบการณ์ลองผิดลองถูก หกล้มหกลุกมาเยอะ ๆ แล้วจะเก่ง