[วาโยรัตนะ]

ตายน้ำตื้น เรื่องจริงผ่านชีวิต

หลังจากอยู่ในอารมณ์ที่ต้องยอมรับว่า "เก็บกด" ในเรื่องของงานที่ทำ ตอนที่ลาออกความรู้สึกมันเหมือน เรายกภูเขาออกจากอก ในมุมมองของคนอื่น ๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดถึงการลาออกของผมในครั้งนี้อย่างไร แต่เท่าที่ทราบมีสองพวก

พวกแรกบอกว่า

"พี่รัตน์ลุยแม่งก่อนออกแทนพวกผมด้วย" ในใจผมมันมีภาพมากมายแบบโหดร้าย ๆ ถ้าพวกรัสเซียไม่อยู่ในสภาพบอบช้ำด้วย เขาซ้าย หน้าแข้งขวา มันก็ต้องคลานเข่ามากราบขอขมาผม........คิดไปนะครับ ผมแค่ดูว่าจิตมันปรุงแต่งไปในทางเลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยหรือ

อีกพวกหนึ่งบอกว่า

พี่รัตน์เป็นคนสอนพวกผมเองไม่ใช่หรือพี่ ว่าให้ "ทน" ให้ทำใจ ให้หาความสุขตามอัตภาพ ให้มีสติ ให้มีสมาธิ แล้วนี่ พี่รัตน์เปิดตูดแผ่นแนบไปก่อนเลย แมนรับบ่ได้

"น้อง ๆ ทุกคนขอให้เคารพการตัดสินใจของพี่นะ พี่ออกแบบผู้ใหญ่ ๆ มีอะไรเราก็คุยกับเขาว่าเรารับไม่ได้ไม่ไหวแล้ว อย่าเอาอย่างพี่นะ พี่มีทางไป (ถนนหน้าบริษัท) พี่เชื่อว่าพวกเธอทำได้ การออกของพี่คงจะสะเทือนวงการอยู่ไม่น้อย พูดพลางหันหน้าไปแสยะยิ้ม แบบมาดพระเอกในหนังฮ่องกง (กูจะไปกินเกลือต่อไป)"

หลังจากวันลาออก

เวลาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหรือมีเสียงเตือนว่ามีข้อความส่งมา จิตมันผวาและสะดุ้ง ใจเต้นแรงไม่เป็นปกติ เพราะตอนทำงาน ถึงจะเป็นวันหยุด บริษัทห้ามปิดเครื่อง ถ้าโทรมาต้องไปทำงาน ต้องไปทันที ห้ามเถียง ห้ามลา ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม ส่วนเรื่องวันหยุดอย่าไปหวังว่าจะได้รู้ล่วงหน้า จะรู้ว่าได้หยุดก็ต่อเมื่อไม่มีข้อความส่งมาว่า ให้ไปรับ jop order ประมาณตอนสองทุ่มของทุกคืน บางที่มีหลอก ลืมส่งข้อความมาให้ แต่......มีงานนะจ๊ะ อาการแบบนี้เป็นอยู่สองวัน เหมือนจะบ้า......มาดีขึ้นก็หลังจากปรึกษาหลวงพี่ (พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ สาธุ สาธุ สาธุ)