[เถรี]

ต่อไปก็คือ การสร้างเพื่อหาทุนสร้างถาวรวัตถุในวัด ไม่ว่าจะเป็นโบสถ์ วิหาร ศาลา สมัยอาตมภาพยังเด็กอยู่ ยังมีญาติโยมสร้างวัดถวายพระ แต่ช่วงนั้นพอดีเป็นการปฏิวัติอุตสาหกรรม อาตมภาพเรียนชั้น ป.๑ ตอนอายุ ๘ ขวบ เขาให้ท่องว่า "สินค้าส่งออกสำคัญของไทย ได้แก่ ข้าว ไม้สัก ยางพารา ดีบุก ข้าวโพด" บังเอิญอาตมภาพเป็นคนเรียนแล้วไม่ลืม..จำได้ทุกอย่าง

ปรากฏว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ต้องการแรงงานมากเป็นพิเศษ คุณต้องการจะส่งออก ต้องทำทีหนึ่งเป็นหมื่นเป็นแสนตัน ต้องระดมคนเข้าไปอยู่ในกระบวนการจนหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการผลิตยาง ผลิตไม้สัก ผลิตข้าวโพด ผลิตมันสำปะหลัง กำลังคนที่จะเข้าวัดเพื่อช่วยพระซ่อมสร้างสิ่งต่าง ๆ ก็หมดไป

คนรวยจึงเอาเงินถวายให้พระ "หลวงพ่อ..ผมต้องการทำสิ่งนี้ รบกวนหลวงพ่อช่วยสร้างด้วยนะครับ" ท่านทั้งหลายเห็นหรือยังครับว่าแปรสภาพไปตอนไหน ? กลายเป็นพระสร้างวัดเองตั้งแต่ตอนไหน ? แค่ประมาณ ๕๐ ปีนี้เอง หลังจากนั้นท่านทั้งหลายเหล่านี้พอมีธุรกิจรัดตัว มีทั้งอิมพอร์ต เอ็กซ์พอร์ตยุ่งไปหมด เวลาแม้กระทั่งจะมาวัดก็ยังไม่มี เวลากระทั่งจะเอาสตางค์ไปถวายวัดก็ไม่มี พระท่านจึงต้องหาทุนสร้างกันเอง

หลังจากที่หาทุนสร้างไประยะหนึ่ง ก็มีผู้หวังดี แต่ประสงค์ร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ? เห็นพระไม่มีความชำนาญ เข้าไปอาสาช่วยสร้างให้ คราวนี้ก็ต้องมีส่วนหนึ่งที่ตัวเองมีผลประโยชน์เข้าพกเข้าห่อ อยู่ในลักษณะค่าดำเนินการ แต่ปัจจุบันนี้น่ากลัวมาก อย่างอาตมภาพถ้าสั่งสร้างพระ ๕,๐๐๐ องค์ ดีไม่ดี เขาทำไป ๒๐,๐๐๐ - ๓๐,๐๐๐ องค์..!

ก็เลยกลายเป็นสิ่งที่พวกเราเรียกกันในปัจจุบันว่า "พุทธพาณิชย์" ก็คือตั้งใจทำมาขายเลย แต่ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า ถ้าเขาไม่ต้องการ เราก็ขายไม่ได้นะ ขึ้นอยู่กับ Demand กับ Supply นี่แหละ อุปสงค์ความต้องการมาก แต่อุปทานก็คือความสนองให้มีต่ำ ราคาก็จะแพง..หายาก..!