[เถรี]

ถ้าพระเก่าที่เขาสังเกตเขาจะรู้ พอถึงเวลาเปิดเสียงตามสาย ก่อนจบนิดหนึ่งผมจะลุกขึ้นเตรียมกราบพระเลย รู้ได้อย่างไรว่าจะจบ ? โห..ฟังจนจำได้ทุกคำแล้ว ถ้าทำอย่างที่ผมว่า เรื่องของการปฏิบัติธรรมจะไม่ใช่ของยาก เพราะเราเอาคำสอนครูบาอาจารย์แทนคำภาวนา ในเมื่ออารมณ์ใจทรงตัว อ่านจบเรื่องแล้วเราค่อยวาง ไปภาวนาบทภาวนาหรือว่าคาถาอะไรที่เราต้องการแทน

เรื่องของธรรมะจะเป็นเครื่องโยงใจเราให้เป็นสมาธิ ไม่ต้องให้ลำบากลำบนตะเกียกตะกายอยู่ ๓๐-๔๐ นาทีกว่าใจจะสงบ พวกบรรดาเทคนิคต่าง ๆ นี่เกิดจากประสบการณ์ที่ทำมาจริง ๆ ในเมื่อทำมาจริง ๆ ถึงเวลาก็สามารถบอกวิธีที่ว่าง่ายสำหรับพวกเราได้ ให้สังเกตว่าใครปฏิบัติมาเอง ถึงเวลาสอนเราจะง่ายครับ ปฏิบัติตามได้ทุกข้อเลย เพียงแต่จะตามได้นานเท่าไรแค่นั้นเอง

ที่ผมพูดมานี่มีใครคิดอยากจะไม่สึกบ้างไหมครับ ? อุตส่าห์พูดจนน้ำลายแห้งมาตั้งนาน ๔๕ นาทีกว่า จะ ๕๐ นาทีแล้วนะครับ ไม่เปลี่ยนใจนะ ..(แหะ..แหะ).. ส่วนใหญ่อ้างความจำเป็น ผมก็มีความจำเป็น แต่ผมทิ้งมาเอง ถ้าถามมีแฟนไหม ? มี..เยอะด้วย ไอ้หน้าตาห่วย ๆ แบบผมนี่แหละครับ เพียงแต่ว่าถึงเวลาตัดต้องตัดเลย มีอยู่รายหนึ่งตื๊อน่าดู ถามอยู่ประจำ ยังดีว่าสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่มี มีโทรศัพท์ส่วนกลาง แต่มีบรรดาพี่ ๆ ท่านเฝ้าอยู่ ไม่สามารถติดต่อตรงได้ อาศัยเจอหน้ากันตอนมาวัดหรือไม่ก็เขียนจดหมาย ต้องมีความอดทน อย่างต่ำ ๓-๔ วันจดหมายจึงจะมาถึง

สมัยนี้ไม่ค่อยมีความอดทน ผมเคยได้รับจดหมายฉบับหนึ่งหลังจากที่ส่งแล้ว ๖ เดือนกว่า จดหมายไปเสียบติดอยู่ที่มุมตู้ไปรษณีย์ คนอื่น ๆ เขาไม่ได้สังเกต ถึงเวลาเขาก็รวบที่ก้นตู้หมดแล้วก็แล้วกัน วันนั้นมีคนตาดีเงยขึ้นไปเจอ กว่าจะส่งมาถึงมือผมใช้เวลา ๖ เดือนกว่า แสดงว่ามาไกลมากเลย ครั้งสุดท้ายผมใช้วิธีหนีเข้ากุฏิ ปิดประตูไม่คุยด้วย เพราะว่าตอนแรกเขาถามว่าเมื่อไรจะสึก ผมก็ “เออ..ว่าจะบวชสักพรรษาหนึ่ง” พอถึงเวลาเขาก็ “ออกพรรษาแล้วนะหลวงพี่” ตอบไปว่าเดี๋ยวขอรับกฐินก่อน “รับกฐินแล้วนะคะหลวงพี่” กูจะตอบอย่างไรดีวะ ? ไม่เคยมีอะไรกันเลย ทำไมต้องมาทำตัวเป็นเจ้าของตูด้วยวะ..?!