[นายกระรอก]

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ พวกเรามาเห็น เพื่อนฝูงมาเห็น ผู้บังคับบัญชามาเห็น ตอนที่ทุกอย่างประสบความสำเร็จแล้ว แต่ไม่ได้เห็นตอนที่ยากลำบาก เดินจงกรมจนพื้นเป็นร่อง เดินภาวนาทั้งวันจนฝ่าเท้าแตก หรือภาวนาไม่ได้กินไม่ได้นอนเป็นวันเป็นคืน เพราะว่าต้องการทดสอบหลายอย่างด้วยกัน อย่างแรกก็คือ กำลังสมาธิของเรายืนหยัดได้นานเท่าไร ? ก็ได้ ๑๑ วัน ๑๑ คืน ลองดูได้นะ ๒๐๐ กว่าชั่วโมงเท่านั้น..!

แล้วถ้าหากว่าเราทรงสมาธิตั้งเวลาแต่ละช่วง นานเท่าไรที่จะไม่ลำบากตัวเรามากนัก ? ช่วงละประมาณ ๔ ชั่วโมงจะเหมาะสมที่สุด แล้วการเข้าสมาธิภาวนาของเรา ถ้าเรากำหนดใจมุ่งมั่นว่าไม่ครบ ๑,๒๐๐ จบ เราจะไม่เลิก สมาธิก็จะทรงตัวต่อเนื่องแล้วไปคลายเอาจบสุดท้าย เท่ากับเป็นการซักซ้อมการทรงสมาธิแบบตั้งเวลา และท้ายที่สุด ส่วนที่เป็นผลพลอยได้ก็คือความคล่องตัวที่เกิดขึ้น

ดังนั้น..พวกเราที่ไม่ช่างค้นคว้า ไม่ขี้สงสัย ขอให้ทำตามก็ยังดี ไม่ต้องมากมายถึงขนาดที่อาตมาเคยทำ บอกแล้วว่าขอแค่ ๑๐๘ จบต่อวัน ถ้ารู้สึกว่ามากไปก็แบ่งเป็น ๓ ช่วง ช่วงละ ๓๖ จบเท่านั้น ก็จะไม่หนักเกินกำลังของพวกเรา แต่คราวนี้ก็อย่างที่ว่า พวกเราส่วนใหญ่แล้วมักง่าย อะไรลำบากไม่ทำ ในเมื่อเป็นอย่างนั้นถึงเวลาแล้วเราลำบาก ก็ต้องบอกว่าโทษใครไม่ได้ ถ้าเราใช้ความพยายามได้เพียงพอ มั่นใจเลยว่าในหมู่ลูกศิษย์สายหลวงพ่อวัดท่าซุง จะไม่มีใครลำบากในเรื่องของการทำมาหากิน หรือว่าเรื่องของความสะดวกคล่องตัว เพียงแต่ว่าเรายอมทนลำบากหรือไม่ ?