[เถรี]

ในขณะเดียวกัน ถ้าหากว่าทำไปในลักษณะของบุคคลผู้มีน้ำใจ ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่นอยู่เสมอ ท้ายสุดก็จะมีคนเห็นด้วยกับการปฏิบัติของเรา บางคนก็คล้อยตาม บางคนก็ทำตามไปเลย เพียงแต่ว่าเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาค่อนข้างที่จะนานมาก

ดังนั..ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมหรือทำคุณงามความดีจึงเป็นเรื่องที่ควรจะออกจากใจ ถ้าเราทำดีด้วยใจก็จะทำได้ทน ทำได้นาน หน้าด้านทำไปจนกระทั่งตายกันไปข้างหนึ่ง แต่ถ้าเราทำดีเพราะอยากดี ถึงเวลาความดีไม่ตอบแทน เราก็จะท้อถอย หมดกำลังใจ หลายต่อหลายคนก็หลุดวงโคจรหายไปเลย ซึ่งไม่รู้ว่าอีกกี่กัปกี่กัลป์กว่าจะย้อนกลับมาได้โอกาสอย่างนี้อีก..!

ดังนั้น..พระพุทธเจ้าท่านถึงได้ตรัสเอาไว้ แล้วพระรัฐบาลเถระนำไปกล่าวกับพระเจ้าโกรัพยะว่า "โลกนี้สับสน พร่องอยู่เป็นนิจ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาสแห่งตัณหา" เห็นหรือยังว่าสับสน แต่คราวนี้ความสับสนเหล่านี้ ถ้าเรายึดมั่นในเรื่องของศีล ของสมาธิ ของปัญญา เราก็จะมีสติปัญญาที่แหลมคม ว่องไว สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรถูก อะไรผิด อะไรควร อะไรไม่ควร แล้วก็จะทำในด้านที่ดีที่สุด ก็คือดีที่สุดทั้งสำหรับตนเอง ทั้งสำหรับผู้อื่น และทั้งสำหรับส่วนรวม

การปฏิบัติธรรมจึงเป็นเรื่องจำเป็นในทุกที่ ถ้าหากว่าเราปฏิบัติแล้วยังไม่สามารถเอาไปใช้งานในชีวิตจริงได้ แปลว่าการปฏิบัตินั้นยังไม่มีผล ถ้าปฏิบัติแล้วสามารถให้กลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเราในการดำเนินชีวิตได้ ถึงจะเรียกว่าการปฏิบัติธรรมแล้วมีผล

พวกเราตอนนี้ส่วนใหญ่ก็อยู่ในลักษณะของลูกเต๋า โยนลงไปตรงไหนก็แปะอยู่ตรงนั้น เพราะว่าลูกเต๋าเป็นเหลี่ยม ๆ ต้องค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลาตนเองไปเรื่อย จนกระทั่งเหลี่ยมใหญ่เป็นเหลี่ยมเล็ก จากเหลี่ยมเล็กก็ไม่มีเหลี่ยม แล้วท้ายที่สุดก็สามารถกลิ้งไปได้รอบตัว เอาไปแช่น้ำมันเพิ่มได้ยิ่งดี..!

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราจะดึงเอามาจากรอบข้างของเราได้ เห็นว่าส่วนโน้นของเขาดีเราก็หยิบเอามาใช้สักนิด ส่วนนั้นของคนนี้ดีก็หยิบเอามาใช้เสียหน่อย เมื่อทำไป..ทำไป..ก็กลมกลืนกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเรา ก็จะเป็นตัวตนของเราที่ไม่เหมือนใคร อาจจะมีมุมโน้นเหมือนคนโน้นนิด มุมนี้เหมือนคนนี้หน่อย แต่ว่าจะให้คนอื่นเลียนแบบทั้งหมดนั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าเป็นประสบการณ์ทั้งชีวิตหลายสิบปี เหมือนอย่างกับเราหยิบเอาดินเหนียวจากแหล่งโน้นนิดแหล่งนี้หน่อยมา ท้ายสุดก็ปั้นเป็นผลงานของตัวเอง