[เถรี]

หลังจากนั้น องค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ยังประกาศวิธีการปฏิบัติของพระพุทธศาสนาต่อไปว่า สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง ให้ละเว้นจากความชั่วทั้งปวง ก็คือ ละเว้นความชั่วที่จะกระทำทางกาย ทางวาจา ทางใจนั่นเอง

ความชั่วที่กระทำทางกายเรียกว่า กายทุจริต ประกอบไปด้วย การฆ่าสัตว์ การลักทรัพย์ การประพฤติผิดในกาม การดื่มสุราเมรัย เป็นต้น

ความชั่วที่ประกอบทางวาจา เรียกว่า วจีทุจริต ก็คือ การที่เราพูดโกหก พูดคำหยาบ การพูดส่อเสียด และการพูดวาจาไร้ประโยชน์ เป็นต้น

ความชั่วที่เกิดขึ้นทางใจเรียกว่า มโนทุจริต คือ โลภมากอยากได้สิ่งของของคนอื่นก็ดี โกรธเกลียดอาฆาตพยาบาทเขาก็ดี มีความเห็นเป็นมิจฉาทิฐิค้านกับคำสอนของพระพุทธเจ้าก็ดี สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เรียกว่า มโนทุจริต เป็นความชั่วทางใจ

เมื่อพระองค์ท่านตรัสว่า สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง ให้ละเว้นจากความชั่วบาปทั้งปวง ก็คือละเว้นความชั่วที่จะเกิดขึ้นทางกาย ทางวาจาและ ทางใจนั่นเอง

วิธีการที่ ๒ พระองค์ท่านตรัสว่า กุสะลัสสูปะสัมปะทา ขอให้ทำความดีให้ถึงพร้อม ซึ่งตรงข้ามกับข้อเมื่อครู่นี้ ได้แก่ การทำความดีด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ

การทำความดีด้วยกาย เรียกว่า กายสุจริต ก็คือ เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม และเว้นจากการดื่มสุราเมรัย

การทำความดีด้วยวาจา เรียกว่า วจีสุจริต คือ งดเว้นจากการโกหก งดเว้นจากการพูดคำหยาบ งดเว้นจากคำพูดส่อเสียดให้ผู้อื่นเขาแตกร้าวกัน และงดเว้นจากคำพูดที่เพ้อเจ้อไร้ประโยชน์

ในส่วนการทำความดีด้วยใจ เรียกว่า มโนสุจริต ก็คือ ข้อที่ ๑ ไม่คิดโลภอยากได้ของของคนอื่นจนเกินพอดี เห็นว่าอะไรที่เราชอบ เราอยากได้ ก็หามาให้ถูกต้องตามตามศีลตามธรรม