[เถรี]

เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องของอาตมาสักนิดเดียว เพียงแต่ว่าบางอย่างเห็นแล้วก็อดไม่ได้ ในเมื่อเข้ามาปฏิบัติธรรมยังวัดท่าขนุนแล้ว ถ้าไม่บอกไม่กล่าวอะไรบ้างเลย ถึงเวลาคนไปถามก็บอกไม่ถูกอีกว่าพระอาจารย์สอนอะไรมา แต่ถึงบอกถูกก็ยังเป็นที่สงสัยของเขาอีกว่า “ตกลงว่าเราทำอะไรได้บ้าง ? สิ่งที่ท่านสอนมาเราได้ทำบ้างหรือไม่ ?”

บางคนแทบจะอยู่วัดมาทั้งชีวิต แต่ กาย วาจา ใจ หาความดีไม่ได้เลย มีแต่เป็นทุกข์เป็นโทษกับคนอื่นจิกคนโน้น กัดคนนี้อยู่ตลอดเวลา ถ้าแบบนั้นจะอยู่บ้านหรืออยู่วัดก็คงจะเหมือนกัน เสียแรงที่ปฏิบัติธรรมมาหลายปีแต่เอาดีไม่ได้ จะบอกว่าเสียชาติเกิดก็แรงเกินไป

แล้วยังมีการเอาชื่อวัด เอาชื่อครูบาอาจารย์ไปขายกินกันสนุกสนาน ฉันเป็นลูกศิษย์วัดนั้น ฉันเป็นลูกศิษย์อาจารย์นี้ อวดเขาได้เต็มปากเต็มคำ แต่มีความดีอะไรไปอวดเขาบ้างว่า "อาจารย์สอนมาแล้วฉันทำได้"

เวลาฟังไปแล้วให้คิดว่าเป็นตัวเองด้วย ไม่ใช่ไปคิดว่าไอ้นั่นโดนด่า ไอ้นี่โดนด่า ไม่ใช่กู ถ้าอย่างนั้นชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ต้องเอาดีกัน สิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ว่าไป กล่าวไป ให้นึกว่าเป็นความผิดของเรา ความผิดทั้งหลายเหล่านี้เราเคยทำมาแล้วทั้งอดีตและปัจจุบัน เราจะปล่อยให้ผิดซ้ำซาก หรือว่าจะพยายามเอาคำพูดของพระอาจารย์ไปแก้ไข ไม่ใช่ว่าไอ้นั่นโดน ไอ้นี่โดน ไม่ใช่กูโดน แล้วกูก็ลอยลำชั่วต่อไป