[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันอาทิตย์ที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๗

เป็นอย่างไร พร้อมใช่ไหม ? ไหนบอกว่าพร้อม ทำไมที่นั่งยังแหว่งอยู่ตั้งเยอะ ? ต้องบอกว่าส่วนหนึ่งของพวกเรา กำลังใจไม่ได้ยึดมั่นอยู่กับการปฏิบัติ ก็แปลว่าเอาดีได้ยาก ถ้าหากยึดมั่นอยู่กับการปฏิบัติธรรม ก็จะไม่ไปเพลิดเพลินอยู่กับเรื่องโน้นเรื่องนี้ แต่จะจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า คือการชำระ กาย วาจา ใจ ของตนให้สะอาด

หลายท่านอาจจะคิดว่าตัวเราไม่ใช่คนอย่างนั้น เพียงแต่ทำอะไรเร็วหน่อยแล้วมาตรงเวลา ความจริงก็คือเป็นคนอย่างนั้นแหละ เพียงแต่ว่าเป็นจนกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวของเราไปแล้ว เราจึงแยกไม่ออกเอง

ทำไมบุคคลประเภทหนึ่งถึงมาก่อนทุกครั้ง หรือมาทันทุกครั้ง ? ขณะที่อีกประเภทหนึ่งทั้งเตะทั้งถีบยังมาไม่ถึงสักที..! ก็เพราะว่ากำลังใจที่จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้านั้นต่างกัน ความจดจ่อมุ่งมั่นตัวนี้คือ จิตตะ หลักธรรมสำคัญในอิทธิบาท ซึ่งคือพื้นฐานที่จะสร้างให้เกิดความสำเร็จกับเราในทุกด้าน

บุคคลที่รักในการปฏิบัติธรรมมีแต่กลัวว่าเวลาจะมีน้อยเกินไป ส่วนที่เหลือกลัวแต่ว่าเวลาจะมากเกินไป ก็เลยพยายามอู้ มาให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ แล้วก็มีเยอะมาก ประมาณว่า ถ้าหลบถ้าอู้พอสู้ได้..ไม่หลบไม่อู้สู้ไม่ไหว แล้วมึงจะมาทำไมวะ..?! อยู่บ้านไม่สบายกว่าหรือ..?

เรื่องเหล่านี้ต้องบอกว่าใครทำใครได้ ทำแทนกันไม่ได้ด้วย ดังนั้นถ้าหากว่ากำลังใจของเรายังขาดการจดจ่อมุ่งมั่นอยู่กับสิ่งที่ทำ ไม่ว่าจะเป็นการงานทางโลก หรือว่าการงานทางธรรมก็ตาม ก็ต้องถือว่ากำลังใจของเรายังไม่ควรแก่การสำเร็จ ถ้าภาษาบาลีท่านใช้คำว่า "ไม่ควรแก่งาน" งานที่ต้องการความเด็ดขาดประมาณตัดเหล็กเลย แต่เราไม่มีความเด็ดขาดแบบนั้นก็แปลว่าตัดเท่าไรก็ไม่ขาด..!

หลายคนคิดจะตัดจะละครอบครัวและคนรอบข้าง แต่ท้ายที่สุดก็ตัดไม่ได้ หลายคนคิดว่าจะตัดข้าวของที่รัก สมบัติที่รัก ชิ้นนั้นชิ้นนี้บ้าง ท้ายที่สุดก็จะเห็นว่าเราตัดไม่ได้ ในเมื่อตัดไม่ได้ก็แปลว่าเครื่องถ่วงนั้นมีอยู่รอบตัว แล้วเราจะหลุดพ้นไปได้อย่างไร ?