[ชินเชาวน์]

พอพูดถึงเรื่องได้ยินเสียงตอนหลับแล้ว ก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง เรื่องที่ผมและครอบครัวนั่งรถไปสถานที่แห่งหนึ่ง ปรากฏว่าเจ้าน้องชายตัวแสบเพลียมาก ก็เลยงีบในรถ ผมนะได้ยินเสียงชัดเลยว่ามันกรนแล้ว แต่ด้วยความอยากลองว่าสมาธิเขานะโอเคหรือยัง พอจอดรถทานข้าวเที่ยงเขาก็ยังไม่ยอมลุก แบบนี้ผมก็คิดในใจเลย เดาออกมาได้ ๒ แบบ คือ หลับจริง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย กับอีกอย่างคือเพลิดเพลินในสมาธิจนไม่อยากถอน ด้วยความอยากลอง ทุกคนนั่งโต๊ะที่ร้านอาหารหมดแล้ว เหลือแต่เจ้าน้องชายตัวแสบที่ยังหลับอยู่ ผมจึงอาสามาเรียกน้องชายเอง พอมาถึง ผมก็บอกเบา ๆ ว่า นี่ไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว ผลก็คือเจ้าตัวแสบก็งัวเงีย ๆ ลุกขึ้นมา ในใจผมก็นึกเลย (บ๊ะ...เจ้านี่ไม่ธรรมดาแฮะ...หลัง ๆ มา เรื่องสมาธิมันทิ้งผมไม่เห็นฝุ่นเลย ๕๕๕)