[เถรี]

ให้ทุกคนตั้งกายให้ตรง กำหนดสติคือความรู้สึกของเราทั้งหมดเอาไว้ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า...ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเรา ไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก...ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเรา ไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ ที่เรามีความถนัด มีความชำนาญมาแต่เดิม

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ ๓ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๒ วันนี้มีญาติโยมท่านหนึ่งมาถามว่า ปฏิบัติธรรมไปแล้วเกิดความเบื่อขึ้นมา ทำอะไรต่อไม่ถูก รู้สึกจิตใจเศร้าหมอง ต้องแก้ไขอย่างไร ? ซึ่งสำหรับนักปฏิบัติอย่างพวกเรา ถ้าสะสมกำลังของ ศีล สมาธิ ปัญญา ไปถึงระดับหนึ่ง ก็จะพบกับความเบื่อหน่าย หรือว่านิพพิทาญาณนี้

นิพพิทาญาณนั้น เป็น ๑ ในวิปัสสนาญาณ ๙ ตามนัยของวิสุทธิมรรค ต้องบอกว่าเป็นสิ่งที่ดี เพราะว่าถ้าเราไม่เบื่อ เราก็ยังยึด ยังเกาะ ยังกอบโกยใส่ตัวอยู่ ถ้าเบื่อ...อันดับแรก สถานเบาก็หยุด สถานหนักขึ้นก็ละ ทิ้งห่างออกจาก รัก โลภ โกรธ หลง ถ้าหากว่าสามารถทำได้ถึงที่สุด ก็วาง รัก โลภ โกรธ หลง ลงทุกอย่าง

คราวนี้การที่จะหยุด จะละ จะวางได้นั้น ส่วนสำคัญที่สุดก็คือปัญญา บุคคลที่เข้าถึงนิพพิทาญาณ ถ้าหากว่าศีลและสมาธิทรงตัว แต่ปัญญาไม่พอ เมื่อเกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมา ก็จะทำอะไรไม่ถูก บางทีก็หงุดหงิด กลัดกลุ้ม รำคาญใจ พาให้เสียผลการปฏิบัติไปด้วย แล้วหลายท่านก็เลยพลอยเกลียดพลอยกลัวอารมณ์ใจเช่นนั้นไปเลย ทั้ง ๆ ที่เป็นของดีที่สุด และจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรักษาให้อยู่กับเราไประยะหนึ่ง ซึ่งยาวนานไม่เท่ากัน

เหตุที่ต้องรักษาให้อยู่กับเรา เพื่อให้จิตซึ่งมีสภาพจำได้รู้ว่า การเกิดมามีร่างกายนี้ การเกิดมาบนโลกใบนี้ จะมีแต่เรื่องเบื่อหน่ายอย่างนี้เข้ามาเสมอ คราวนี้ถ้าหากว่าปัญญาของท่านเพียงพอ ก็จะสามารถก้าวข้ามไปได้