[เถรี]

คราวนี้เราจะใช้ปัญญาในแง่มุมไหนถึงจะก้าวข้ามไปได้ ? ก็ให้พิจารณาว่า เราซึ่งเป็นผู้ปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นคือพระนิพพาน ถ้าเปรียบกับวัฏสงสารอันยาวไกลหาต้นหาปลายไม่เจอ ชั่วชีวิตนี้ที่เหลือของเรานี้ก็สั้นนิดเดียว เหมือนกับกะพริบตาครั้งหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ในเมื่อระยะเวลาสั้น ๆ แค่นี้ ทำไมเราจะอยู่ให้ดีไม่ได้ ? แต่ขึ้นชื่อว่าการเกิดใหม่มาพบแต่เรื่องที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้จะไม่มีสำหรับเราอีก เราไม่ต้องการร่างกายนี้อีกแล้ว ไม่ต้องการการเกิดมาในโลกนี้อีกแล้ว เป้าหมายเดียวของเราก็คือพระนิพพาน

ถ้าท่านสามารถทำใจเช่นนี้ได้ ก็จะก้าวพ้นความเบื่อคือนิพพิทาญาณ ไปเป็นสังขารุเปกขาญาณ ก็คือรู้จักปล่อยวาง เห็นว่าธรรมดาเป็นเช่นนั้น แต่คราวนี้สังขารุเปกขาญาณก็มีมากน้อยไม่เท่ากันอีก การปล่อยวางระดับสูงสุด อย่างเช่นพระอรหันต์ก็อาจจะ “ช่างมัน..ช่างเถอะ” ถ้าปล่อยวางระดับต่ำลงมาหน่อยก็ “ช่างหัวมัน” ถ้าระดับของพวกเราก็อาจจะต้องหนักหน่อย “ช่างโคตรพ่อโคตรแม่มัน” แต่ขอให้เห็นธรรมดาให้ได้...ช่างมันให้ได้