[เถรี]

ฟังต่อ...พอตกค่ำก็ถึงเวลาปฏิบัติพระกรรมฐานกัน พวกลูกหลานของพ่อก็นั่งเบียดกันชนิดกราบไม่ถึงพื้นเลยละ
หลวงตาก็นั่งใจตะลึงตะลานอยู่ ใจก็นึกว่าทำไมเราจะต้องมารบกวนให้พ่อลำบากปากด่าสั่งสอนด้วยหนอ ทำไมต้องอยากรู้ว่าท่านเก่งหรือไม่เก่ง หรือว่าให้ท่านเห็นเราเป็นลูกศิษย์คนสำคัญชนิดต้องเอาใจทายทักถึงอดีตอนาคตด้วยหนอ

ไม่เอาละ ตั้งแต่นี้ไป เราจะไม่กวนอารมณ์ใจท่าน วันนี้เราจะนั่งภาวนาพุทโธคอยท่าน ประเดี๋ยวท่านลงมานั่งประจำที่จะได้ไม่ต้องหนักใจกับเรามากนัก

๑ ทุ่มตรง...พ่อก็เปิดประตูลงมาจากห้องพักที่บ้านซอยสายลม ตามธรรมดาปกติพ่อจะทักคนข้างทาง เออ ๆ คะ ๆ พองาม แล้วจะขึ้นนั่งบนแท่นอาสนะในที่สูง เปิดไมค์ลองเสียง แต่วันนั้นพอเปิดประตูผางออกมา ก้าวยืนหน้าประตูได้ก้าวเดียว ก็ยกมือชี้หน้าหลวงตาทันที

"เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ภาวนาพุทโธไปซี อย่างนี้จึงจะดี...ดีลูก..ดี"

พระคุณพ่อเอย...ช่างทรมานใจนักหนา ใจหลวงตานี่สลด ก้มหน้าขอบพระคุณพ่อที่สั่งสอนสมสันดานลูกนัก

จบม้วนแรกแล้วลูก หนังประวัติลีลาการสอนของพ่อพวกเราทั้งหลาย