[เถรี]

เลี้ยวกลับมาเรื่องยันต์เกราะเพชรของพวกเราใหม่ สิ่งที่ต้องระวังมาก ๆ เลยก็คือเรื่องของอาหาร อาตมภาพเองยังหนักใจมาก อาหารนี้ถ้าหากว่าเราปรุงแล้วใส่เหล้า ถ้าไม่มีรส ไม่มีกลิ่น กินได้ แต่ถ้ายังมีรส มีกลิ่น กินแล้วเมาอยู่ก็แปลว่าจบกันแค่นั้น..!

แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่งก็คือ ยาดองเหล้าที่เราต้องกินเพื่อรักษาโรค ถ้ากินตามหมอสั่งก็ไม่เป็นไร เพราะว่าส่วนใหญ่ยาดองหมอก็ให้กินทีละ "เป๊ก" ประมาณ ๓๐ ซีซี โบราณเขายังอนุญาตให้พระฉันรักษาโรคได้ว่า ประมาณหนึ่งข้อนิ้วจิ้มลงไปในแก้วเล็ก ๆ ที่เขาใช้ครอบปากขวด

แต่ก็มีไอ้พวกอยากกินเยอะ ให้หนึ่งข้อนิ้วก็เทใส่ฝาบาตร ล่อไปค่อนขวด..! กินแล้วเดินเซออกนอกทาง ยั้งไม่อยู่ หัวทิ่มตกถนนไปเลย ถ้าลักษณะที่เรากินเอาเมา กินเอามัน ก็เป็นอันว่าจบกัน แต่ถ้ากินรักษาโรคไม่เป็นไร แต่ว่าต้องเป็นไปตามสูตร เป็นไปตามที่หมอสั่ง ไม่ใช่กินกันไปเรื่อยเปื่อย

ในส่วนของยันต์เกราะเพชร ถ้าใครศึกษาเอาไว้ ให้พยายามหัดซักซ้อมเขียนแล้วชักสูตรไว้เสมอ ๆ โดยกำหนดภาพพระไว้เหนือศีรษะของเรา ถึงเวลาเขียนอักขระแต่ละตัว ก็นึกถึงพระพุทธเจ้าท่านให้เป็นปกติ ยิ่งจับภาพได้สว่างไสวมากเท่าไร ก็ยิ่งดีเท่านั้น แล้วก็ว่าอิติปิ โสฯ ๓ ห้อง เขียนไปเรื่อย ชักสูตรเสร็จก็ใช้งานได้เลย แต่พวกเราก็มักจะขาดความมั่นใจ เหมือนกับกระผม/อาตมภาพนั่นแหละ

สมัยก่อนพอหลวงพ่อท่านบอก อาตมภาพก็จัดการเขียนแล้วก็เอาใส่พานไป "หลวงพ่อครับ กระผมเขียนเสร็จแล้ว โปรดเมตตาเสกให้ด้วยครับ" ท่านบอกว่า "แกเอาไปเสกเอง วิธีการก็บอกไว้หมดแล้ว"

ถามว่า "เอาสักเท่าไรดีครับ ?" ท่านบอก "อิติปิ โสฯ ๑๐๘ จบ" โอ้โห..เหนื่อยเกือบตาย กว่าจะว่าจบสองชั่วโมงกว่า เพราะว่าอิติปิ โสฯ ที่หลวงพ่อท่านบอกก็คือ สวากขาโตฯ และ สุปฏิปันโนฯ ด้วย

แต่ก็ยังขาดความมั่นใจ พอถึงเวลา หลวงพ่อท่านจัดพิธี ก็แอบเอาไปซุกไว้ในกองด้วย แล้วท่านก็เห็นอีกต่างหาก มาหัวเราะอาตมภาพ บอกว่า "ก่อนหน้านี้พอสิ้นหลวงพ่อปาน ข้าก็ไม่ได้มั่นใจตัวเองเหมือนแกนี่แหละ แต่พอชาวบ้านเขามาขอให้เป็นที่พึ่ง ไม่มั่นใจก็ต้องมั่นใจแล้ว ในเมื่อขาดความมั่นใจ จึงต้องขอบารมีพระ ขอบารมีครูบาอาจารย์ท่านทำให้ พอทำแล้วมีผลก็ค่อย ๆ มั่นใจขึ้นมาเรื่อย ๆ"