[ชินเชาวน์]

พลังจิตเหนือเคราะห์กรรม

เป็นธรรมดาของสัตว์โลกทั้งหลายย่อมมี กรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นพวกพ้อง มีกรรมเป็นที่พึ่งพาอาศัยและมีกรรมเป็นของๆตน ด้วยเหตุนี้ คนสัตว์ทั้งหลายย่อมต้องประสพสุขบ้าง ทุกข์บ้างสลับกันไปตามวาระกรรมที่ตนเองได้เคยกระทำไว้เองแต่ในกาลก่อน ไม่ว่าจะเป็นชาตินี้ หรือชาติไหนๆก็ตาม
แต่ก็เป็นธรรมดาของสัตว์โลกทั้งหลาย อีกนั่นแหละ ที่มักจะไม่ค่อยจะยอมรับความจริงในเรื่องของ”กฏแห่งกรรม” โดยเกือบร้อยละ ๙๙.๙๙ มักจะนิยมชมชอบในการที่จะแหกกฏโดยการไปให้เกจิอาจารย์ ตลอดจนร่างทรงทั้งหลายพ่นน้ำหมาก ขากน้ำมนต์ ปัดรังควาน สะเดาะเคราะห์ แก้กรรมในเชิงไสยศาสตร์อะไรต่อมิอะไรให้วุ่นวายไปหมด ซึ่งเหล่านี้ล้วนเป็นการหนีความจริงแต่เพียงชั่วคราว (ซึ่งจริงๆในที่สุดแล้ว ก็หนีไม่พ้น แถมยังจะต้องเสีย”ดอกเบี้ย”จากการที่อุตริไป”ยืดเวลา”การ”ใช้กรรม” จนหนี้กรรม”ทบต้น”อย่างไม่รู้จะกี่เท่าต่อกี่เท่าจนงอมพระรามไปตามๆกันใน ภายหลังอีกด้วย
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านธมฺมวิตกฺโก ท่านก็หาได้เคยสอนวิธี”ตัดกรรม”หรือ”สะเดาะเคราะห์”นอกลู่นอกทางพระพุทธ ศาสนาอันบริสุทธิ์แต่อย่างไรไม่แม้แต่เพียงครั้งเดียว แต่ท่านกลับมีวิธีที่”ตรง”และ”ชาญฉลาด”ยิ่งกว่าในการเผชิญและเอาชนะเคราะห์ กรรมที่จำต้องประสพไว้อย่างพร้อมมูล โดยท่านได้รจนาเอาไว้ด้วยองค์เองในเรื่อง”จิตตานุภาพบังคับเคราะห์กรรม” ซึ่งมีรายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่งดังนี้

“จิตตานุภาพบังคับเคราะห์กรรม”


เครื่องมือที่จะชักนำเคราะห์ดีเข้ามา คือ ความพยายามเข้มแข็ง ไม่ท้อถอย หนักแน่น ระมัดระวัง เชื่อแน่ในความพากเพียรบากบั่นของตัว มักจะเป็นคนเคราะห์ดีอยู่เสมอ และมีคุณสมบัติอื่นอีกคือความมุ่งหมาย และอย่าให้นึกถึงเคราะห์ร้าย ตั้งความมุ่งหมายถึงผลอันใดในชีวิตไว้เท่านั้น เพื่อให้ก้าวหน้ามุ่งตรงไปจนบรรลุสมประสงค์
ความมุ่งหมายจำต้องให้สูงไว้เสมอ เพื่อจะได้มีความพยายามอย่างสูงด้วย แต่การก้าวไปสู่ที่มุ่งหมายนั้น ต้องก้าวอย่างระมัดระวัง ไม่ก้าวผิด “ควรมีความปรารถนาให้สูงอยู่เสมอ แต่จะต้องระมัดระวังมิให้เดินพลาด”
การไม่ยอมแพ้เคราะห์ร้าย เป็นเหตุให้เคราะห์ร้ายพ่ายแพ้ไปเองเมื่อประสพเคราะห์
๑. จะต้องไม่ใจเสีย เชื่อมั่นในความรู้ความสามารถของตัว รวบรวมกำลังให้พรั่งพร้อม
๒. ตั้งความมุ่งหมายให้ดี และตกลงแน่ว่าจะมุ่งไปทางไหน
๓. ใช้ความระมัดระวังให้มากขึ้น กุมสติให้มั่น อย่างไรก็ดี จะปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมทำการต่อสู้ดังกล่าวแล้วนั้นไม่ได้เป็นอันขาด

การต่อสู้กับเคราะห์
๑. จะต้องสงบใจ ไม่ตื่นเต้น ไว้ใจตัวและเชื่อแน่ว่า เรามีจิตตานุภาพเป็นเครื่องมือรวบรวมกำลังสติปัญญาของเราให้พรั่งพร้อม เช่นเดียวกับนายเรือที่ไม่รู้จักเสียใจ รวบรวมกำลังเรือและกำลังคนให้บริบูรณ์
๒. ต้องยึดที่หมายให้แน่น กล่าวคือระลึกถึงผลที่เราต้องการบรรลุนั้นให้แน่วแน่ยิ่งขึ้น เปรียบเสมือนนายเรือที่ตั้งเข็มทิศให้ตรงและให้รู้แน่ว่าจะต้องการให้เรือ บ่ายเบี่ยงไปทางไหน
๓. ใช้ความระมัดระวังให้มากยิ่งกว่าเมื่อก่อนจะเกิดเหตุร้ายอีกหลายเท่า และความวินิจฉัยที่ถูกต้อง ทำทางปฏิบัติของเราเหมือนอย่างหางเสือเรือที่จะช่วยให้เรือบ่ายเบี่ยงไปทาง ทิศที่ต้องการจะไป
๔. ไม่สามารถจะก้าวไปข้างหน้าได้ ก็อย่าถอยหลัง ให้หยุดอยู่กับที่
๕. ให้รู้สึกว่า เคราะห์นั้นทำให้เราดีขึ้น เป็นครูของเรา เป็นผู้เตือนเรา เป็นผู้ลวงใจเรา อย่าเห็นว่าเคราะห์กรรมเป็นของเลว ไม่น่าปรารถนา ควรคิดว่าเป็นของดีที่ชอบ ทำให้เราเข้มแข็งมั่นคงขึ้น ให้รู้สึกเสมอว่าเราเกิดมาเรียนทั้งเคราะห์ร้ายและเคราะห์ดี เคราะห์เป็นบทเรียนของเรา ที่จะทำให้เราแจ้งโลก แล้วจะได้พ้นโลก ดังนี้ จะไม่รู้จักเคราะห์ร้ายเลยในชีวิต