[เถรี]

โอวาทช่วงบวชเนกขัมมะ ๓๐ กรกฎาคม – ๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๕๘

(ให้โอวาทพระบวชใหม่) เวลาวัดมีกิจกรรมต่าง ๆ เราจะเห็นว่ามีความเพลิดเพลิน โดยเฉพาะมีญาติมาเยี่ยม ขอให้ดูอารมณ์ใจของเราตอนนี้ว่าใจเราฟู พอง ยินดีตอนที่มีคนอยู่ ตอนที่มีญาติมา พอถึงเวลาไม่มีใครเลย ลองดูกำลังใจตัวเองอีกทีว่าเป็นอย่างไร ? ตกมากไหม ? ฟุบมากไหม ? แฟบเลยไหม ? ตรงนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุด เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วพวกคุณไม่ค่อยจะดูใจตัวเอง หรือดูไม่เป็น ในเมื่อดูไม่เป็น กำลังใจตกเราก็แก้ไขไม่ได้ กำลังใจฟูเราก็แก้ไขไม่ถูก ประคับประคองไม่เป็นเหมือนกัน

กำลังใจของเรา ถ้ายังฟู ยังแฟบอยู่ ถือว่าใช้ไม่ได้ทั้งคู่ ต้องเป็นกำลังใจที่ไม่หวั่นไหวกับอะไรทั้งสิ้นถึงจะใช้ได้ แต่ว่าการที่จะไม่หวั่นไหวทั้งสิ้นนั้นมีหลายระดับด้วยกัน ระดับหนึ่งก็คือต้องทรงฌานได้ ถ้าตราบใดที่เราไม่หลุดออกจากฌาน ก็จะไม่หวั่นไหวกับอะไรทั้งนั้น หลายท่านถ้าทรงฌานระดับสูงขึ้นไปอย่างฌาน ๔ เป็นต้น จะนิ่งจนกระทั่งคิดว่าตัวเองเป็นพระอรหันต์ไปเลยก็มี

อีกระดับหนึ่งก็คือ รู้แจ้งเห็นจริงแล้วก็ปล่อยวางได้ จะกลายเป็นสังขารุเปกขาญาณ ไม่ปรุงแต่งอะไรต่อมิอะไรทุกอย่าง ก็สามารถที่จะนิ่งได้อย่างแท้จริง ถ้ากำลังใจอย่างนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนควรจะปรารถนาและต้องหามาให้ได้

ดังนั้น..งานที่ผมให้ จะเป็นพระเก่าหรือพระใหม่ก็ตาม ก็คือในระยะที่วัดเรามีกิจกรรม มีงาน ได้เจอโยม แล้วก็ได้พูดได้คุย ให้ดูว่ากำลังใจของเราตอนนี้เป็นอย่างไร ? แล้วหลังจากที่ผ่านงานไปแล้ว กำลังใจของเราเป็นอย่างไร ? แล้วคุณจะเห็นตัวเองชัดเจนมาก แต่ถ้าคุณไม่ตั้งใจดู จะไม่เห็นอะไร แล้วกลายเป็นว่าสิ่งที่เป็นประโยชน์เข้ามาแล้วก็ผ่านไป

สิ่งที่ทำให้กำลังใจเราดีขึ้น ให้รักษาไว้ ประคับประคองไว้ เพื่อเป็นเครื่องหนุนเสริมให้เราอยู่สุขอยู่เย็นในพุทธศาสนา สิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้น ให้เรารู้ว่าตัวเราเป็นนักบวช เป็นผู้แสวงหาความพ้นทุกข์ ยังเจอกับความทุกข์ความลำบากขนาดนี้ แล้วชีวิตฆราวาสที่เขาลำบากกว่าเราหลายเท่า เขาจะเจอยิ่งกว่าเราอีก เพราะฉะนั้น..สิ่งที่ดีหรือไม่ดีก็ตาม เราสามารถที่จะนำมาใช้ประโยชน์ได้ทั้งคู่ เพียงแต่ว่าต้องรู้จักความคิด ต้องมีปัญญาอยู่สักหน่อยหนึ่ง เราถึงจะเอามาปรับใช้งานกับเราได้ในทุกเรื่อง