[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ถ้าเกิดมาใหม่ ๆ ตีเสียว่าชาติแรก ๆ บอกว่าให้ทานนี่ตัดใจไม่ขาดหรอก ต้องให้กันไปนาน ๆ จนชิน กว่าที่จะตัดใจให้ได้ทุกเวลา พอบอกว่ารักษาศีลก็ไม่ไหวอีก กว่าจะรักษาศีลได้ก็ต้องตายแล้วตายอีก เกิดแล้วเกิดอีกจึงจะสามารถรักษาศีลได้ครบถ้วน บอกให้ภาวนาก็ไม่เอาอีก ดังนั้น..กว่าเราจะมาถึงในระดับนี้ ต้องเกิดกันมาจนนับชาติไม่ถ้วนแล้ว ควรที่จะพอได้หรือยัง ? หรือจะเอาอีกสักชาติ ? เหมือนกับ "ชินจัง" ถึงเวลาก็ลองอีก "จิ๊ด" หนึ่ง

ต้องดูตัวอย่างพระสีวลีอายุ ๗ ปีกับ ๗ วัน ปกติแล้วเด็กจะอยู่ในท้องแม่ ๑๐ เดือน ๑๒ เดือน อาตมาเคยเจอเด็กอยู่ในท้องแม่ ๑๒ เดือน คงจะนอนสบายเลยไม่อยากออกมา โบราณบอกว่า ถ้าเป็นพระโพธิสัตว์ แม่จะตั้งท้อง ๑๐ เดือนถ้วน ไม่อย่างนั้นแล้วก็มีทั้งเกิดก่อน ๑๐ เดือนและเกิดหลัง ๑๐ เดือน มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่งตั้งท้อง ๑๘ ปี คลอดลูกออกมาเป็นหิน คำว่าหินก็คือมีลักษณะเป็นลูกกรอก คราวนี้ในเมื่อลูกไม่ได้โตขึ้น แม่ก็ไม่ได้กระตือรือร้น ปล่อยไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเจ็บไข้ได้ป่วย เป็นโรคกระเพาะอาหารไปให้หมอเอ็กซเรย์ เจอลูกอยู่ในท้อง ไล่ไปไล่มาบอกว่าท้องมา ๑๘ ปีแล้ว ผ่าออกมากลายเป็นหินเลย

แต่ในประวัติศาสตร์ คนที่ท้องนานที่สุดคือแม่ของเหลาจื๊อ ปรมาจารย์ลัทธิเต๋า ท้องอยู่ ๘๐ ปี ในเรื่องของบุญและกรรมส่งผลนั้น พระพุทธเจ้าตรัสว่ามิควรคิด ผู้ใดคิดมีส่วนของความเป็นบ้า อุมมัตตโก ภาโค แปลว่า ส่วนของความเป็นบ้า ตำราบอกว่าแม่ของเหลาจื๊อตั้งท้อง ความลำบากสักน้อยก็ไม่มี อากาศที่บ้านอุ่นสบายเหมือนฤดูใบไม้ผลิอยู่ตลอดทั้งปีทั้งชาติ วันตั้งท้องครบ ๘๐ ปีแม่ออกไปเดินชมสวน เอื้อมมือจะไปเด็ดดอกไม้ สีข้างขาดแคว่ก..! ลูกหล่นพลั่กออกมา..เป็นตาเฒ่าอายุ ๘๐ ปี แม่ยังสาวพริ้งอยู่เลย ที่เขาเรียกว่าเหลาจื๊อแปลว่าไอ้เฒ่า เกิดมาก็แก่เลย"