[เถรี]

"พวกเราลองนึกถึงพระโสณโกฬิวิสเถระสิ ท่านเดินจงกรมจนเท้าแตก ของเรายกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอ พอ “เมื่อยหนอ” ก็เลิกแล้วใช่ไหม ? หลวงปู่หลวงพ่อสายกรรมฐานสายวัดป่า เดินจงกรมกันจนทางเดินจงกรมลึกตั้งครึ่งแข้ง ถามว่าเป็นไปได้หรือ ? เป็นไปได้..ก็ท่านเดินไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี อาตมาเดินอยู่แค่สองเดือนกว่า ๆ ยังจมลงไปตั้งเกือบนิ้วเลย คือเวลาเราเดินไปเดินกลับ ดินน่าจะสึกติดเท้าไปเรื่อย แค่ ๑-๒ เดือนยังลึกเป็นนิ้วเลย แล้วตอนแรกว่า เอ..? ฝ่าเท้าเป็นอะไรคัน ๆ พอพลิกขึ้นมา อ้าว...เลือดซิบ ๆ ...(หัวเราะ)... แตกตามลายเท้าเลย เพิ่งเข้าใจว่าที่เดินจงกรมจนเท้าแตกเป็นอย่างนี้นี่เอง

แต่เท้าของอาตมาแตกเนื่องจากว่าไม่ได้ดูแลรักษา พระโบราณที่ท่านเดินจงกรมจนเท้าแตกนั้นท่านดูแลรักษาดี ถึงเวลาล้างสะอาดแล้วทาน้ำมัน ขนาดนั้นท่านยังเดินจนแตก แล้วถามดูว่าพวกเราเคยใช้ความเพียรระดับนั้นบ้างไหม ? นั่งกรรมฐานทีหนึ่ง ๓ ชั่วโมง ๕ ชั่วโมงไหวไหม ? ๓-๕ ชั่วโมงนี่อาตมานั่งแข่งกับเขามาเยอะแล้วนะ แต่กำลังใจมีคุณภาพอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ที่เหลือนั่งด่า “โคตรพ่อโคตรแม่มันเมื่อไรจะเลิกสักทีวะ ไอ้ห่..นั่งอยู่นั่นแหละ เมื่อยจะตายห่..อยู่แล้ว..!” แต่ก็นั่งสู้เขาได้ คือนั่งได้..แต่ใจไม่ได้ภาวนาหรอก ด่าเขาไปเรื่อย

หลวงปู่ชา วัดหนองป่าพง ให้ลูกศิษย์ปฏิบัติธรรม ๗ วัน ๗ คืนส่งท้ายปีทุกครั้ง พอถึงเวลาระฆังดังเป๊ง โอ๊ย...ทุกคนรู้สึกเหมือนอย่างกับได้ขึ้นสวรรค์ รอดตายแล้ว กว่าจะผ่าน ๗ วัน ๗ คืน หลวงปู่ชาบอกว่า “ทุกคนปฏิบัติได้ดีมาก น่าชื่นชม เพราะฉะนั้น..ต่อกันอีก ๑ วันกับ ๑ คืน” ทุกคนรู้สึกว่าจากขึ้นสวรรค์นี่ลงนรกเดี๋ยวนั้นเลย..! นั่งไป ๑๐ นาที ๒๐ นาที ๓๐ นาที แต่ละคนล้วนแล้วแต่บ่นสารพัดอยู่ในใจ “ทำไมหลวงพ่อเป็นคนอย่างนี้ ? ทำไมพูดแล้วไม่มีสัจจะ บอกว่าจะเลิกแล้วไม่เลิกสักที” รู้สึกเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น

พอนั่งครบชั่วโมงระฆังดังอีกเป๊ง หลวงพ่อชาบอก “เอาเถอะ ๑ วัน ๑ คืนลืมไปเถอะ เลิกได้แล้ว” รู้สึกว่าขึ้นสวรรค์อีกรอบแล้ว ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ? ครูบาอาจารย์ท่านลองใจดูหน่อยเดียวเท่านั้น กำลังใจลงล่างไปไกลลิบเลย เราเองเคยใช้ความเพียรนั่งกันขนาดนั้นไหม ?"