[เถรี]

พระอาจารย์ :บังเอิญเฝ้าหน้าห้องท่านอยู่...เลยได้เห็น

หลวงตา : พอหลวงตาพูดอย่างนั้นนะ หลวงพ่อท่านก็บอกว่า “เอ้า...เอาพานมาลูก” เป็นพระคุณมาจนทุกวันนี้แหละ ท่านยกขึ้นเทินหัว ๓ ครั้ง ท่านก็บอก “เออ..เอาไปนะลูกนะ เอาไปไหว้พระในโบสถ์ จำไว้นะ...เรื่องเลวอะไรก็ตาม ถ้ารู้ว่าเลวแล้วก็ไม่มีอะไรหรอก ก็เป็นอนัตตาไป แก้ไขกันไป ถ้ารู้ว่าไม่ดีก็อย่าไปทำซ้ำอีก” ท่านพูดแค่นี้ แล้วก็บอกว่า "ไปได้...ไป"

โห...วันนั้นกินข้าวได้นะ ไม่อย่างนั้นตายแล้วลูก ตายไปนานแล้ว นี่คือความเมตตาของท่าน ท่านสอนชนิดไม่กลัวว่าลูกศิษย์จะขาดใจตาย ถ้าหากว่าแก้ไม่ได้ ทำอารมณ์ไม่ได้ก็น้อยใจตายไปเลย ลงนรกไปเลย

พระอาจารย์ : ทั้งคืนกลืนไม่ลงแม้แต่น้ำ แต่ทำไมตอนเพลฉันข้าวได้เยอะจัง ...(หัวเราะ)...

หลวงตา : ตอนเพลฉันได้เยอะเลย พวกพี่น้องในหอฉันเขามองนะ คือเขาประชุมแล้ว ประชุมไล่ออกจากวัดเลยนะ ก็มองมาทั้งหอฉันเลย พอหลวงตาเดินเข้ามาก็ไม่กล้าพูด กลัวเราจะตาย หลวงตาก็บอก “ฉันข้าวกัน อิ่มก่อนดีกว่า” พูดถึงความเมตตาของท่านก็แค่นี้แหละ หลวงตาไม่รู้อะไรมาก องค์นี้ ...(พระอาจารย์เล็ก)... ท่านจะเห็นจะรู้อะไรอยู่ตลอดเวลา แล้วจะจดจำ