[เถรี]

ถาม : เมื่อเช้าเดินจงกรมที่ข้างนอก ที่เดินจะไปเจอขี้โคลน เป็นเม็ดหินเยอะแยะ ตัวเองเพิ่งมาทำจริงจังครั้งนี้เป็นครั้งแรก เจ็บเท้ามาก อยากจะกลับก็กลับไม่ได้ อยากจะไปก็ไปไม่ไหว จะแก้ปัญหาอย่างไรดี เหมือนใจจะขาด ตายแน่..ตายแน่..! แต่ก็ไม่ตาย ทำอย่างไรที่จะให้ผ่านจุดนั้นไปได้คะ ?

ตอบ : ความจริงกำหนดใจถูกแล้ว "ตายแน่...ตายแน่" แต่เพียงแต่ว่าร่างกายไปไม่ได้ ในเมื่อสภาพจิตใจกับร่างกายยังไปไม่ได้ โดยทั่ว ๆ ไป ถ้าเราปฏิบัติเอง เขาให้เปลี่ยนอิริยาบถ จากเดินไม่ไหว เราก็ยืน จากยืนไม่ไหวเราก็นั่ง นั่งแล้วไม่ไหว เราก็นอน แต่ด้วยความที่ว่าเรามาปฏิบัติแบบนี้ ต้องไปพร้อมหมู่พร้อมคณะ ก็เลยทำให้เราไม่สามารถเปลี่ยนอิริยาบถได้ ก็เหลือแค่ "อดทนหนอ พากเพียรหนอ แล้วก็ตายแน่หนอ"

ถาม : มองไปข้างหน้า พระท่านก็เดินไปไกลมาก มองไปข้างหลัง ก็ไม่เหลือใครแล้ว ที่เหลือมี ๓ - ๔ คน ?

ตอบ : เอาเป็นว่าต่อไปให้คิดว่า นี่คือทางที่เราจะก้าวล่วงวัฏสงสาร ถ้าเรามัวแต่ช้าอยู่ คนอื่นจะไปกันเสียหมดแล้ว เพราะฉะนั้น..เราต้องสู้แค่ตาย แล้วก็ลุยต่อไปเลย ดูว่าจะตายจริงหรือไม่ ?


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
ธรรมบรรยายในโครงการ "การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานสำหรับสำหรับนิสิตระดับบัณฑิตศึกษาและประชาชนทั่วไป"
วันเสาร์ที่ ๑๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)