[เถรี]

หลังจากนั้นก็ให้ปฏิบัติใน กุสะลัสสูปะสัมปะทา ทำความดีให้ถึงพร้อม กุศล แปลว่า ความดี ความฉลาด เราต้องฉลาดจึงจะรู้จักทำความดี ท่านให้ทำความดีด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ เช่นกัน

ทำความดีด้วยกายเรียกว่า กายสุจริต คือ เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม และเว้นจากการดื่มสุราเมรัย เป็นต้น

การทำความดีด้วยวาจา เรียกว่า วจีสุจริต ก็คือการไม่พูดโกหก ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดส่อเสียด และไม่พูดวาจาไร้ประโยชน์ ถ้าท่านสามารถทำได้ครบทั้ง ๔ อย่างนี้ ก็เรียกว่าท่านทำความดีทางวาจา เป็นวจีสุจริตครบถ้วนแล้ว

ในส่วนของการทำความดีทางใจนั้น ท่านเรียกว่า มโนสุจริต ได้แก่ การไม่คิดโลภอยากได้ของเขาจนเกินพอดี ถ้าหากว่าอยากได้สิ่งหนึ่งสิ่งใด ก็หามาให้ถูกต้องตามตามศีลตามธรรม ไม่ไปหยิบฉวย ลักขโมย ช่วงชิง ล่อลวงใครเขามา

การไม่คิดโกรธเกลียดอาฆาตพยาบาทคนอื่น ความโกรธมีได้เป็นธรรมดา แต่โกรธแล้วอย่าผูกโกรธ พ้นจากตรงนั้นไปแล้วก็ลืมให้เสีย จะได้ไม่เอาไฟมาเผาใจตัวเอง บางท่านแม้กระทั่งลูกหลานตัวเองก็โกรธ โกรธแล้วเห็นหน้าเมื่อไรก็ไม่สบายใจเมื่อนั้น

บุคคลที่โกรธนั้นเป็นผู้ที่มีมโนทุจริต พระพุทธเจ้าท่านไม่สรรเสริญ พระองค์ท่านให้ปฏิบัติในมโนสุจริต ก็คือทำความดีทางใจ ด้วยการไม่โกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาทคนอื่น

และให้มีสัมมาทิฐิ คือให้เห็นว่าสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านสอนนั้นดีแล้ว ถูกแล้ว พระองค์สอนให้ปฏิบัติในทาน ในศีล ในภาวนา ในความดี ปฏิบัติเมื่อไรเราก็ได้ความดีเมื่อนั้น พระพุทธเจ้าท่านสอนเพื่อความสุขของเราแท้ ๆ ไม่ได้สอนเพื่อใครเลย

พระองค์ท่านสอนเอาไว้ว่า ถ้าเราไม่อยากให้ใครมาฆ่าเรา เราก็ไม่ควรจะไปฆ่าใคร ไม่อยากให้ใครมาลักขโมยของ ๆ เรา เราก็ไม่ควรไปลักขโมยของ ๆ ใคร ไม่อยากให้ใครมาแย่งคนที่เรารัก ของที่เรารัก เราก็อย่าไปแย่งของรักของใคร ไม่อยากให้ใครมาพูดเรื่องโกหกมดเท็จ เราก็อย่าไปโกหกหลอกลวงใคร อยากมีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ ก็อย่าดื่มสุรา อย่าใช้ยาเสพย์ติด เป็นต้น

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ถ้าเราทำได้เมื่อไร เราจะเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก เพราะว่าเพื่อนฝูงตลอดจนคนทั่วไป รู้ว่าเราไปเป็นคนดี ก็ให้ความรัก ความเชื่อถือ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็เป็นผู้ที่บุคคลอื่นเขายินดีต้อนรับ ก็แปลว่าท่านทั้งหลายจะมีความสุขในปัจจุบันนี้